“ว่าน! ว่าน! นั่นเธอหรือเปล่า ว่าน!!” นพศรุตลุกจากโซฟาแล้วเอ่ยถามเด็กสาว ก่อนจะมองไปบนชั้นสอง พอดีกับที่วิลาสที่เพิ่งเสร็จจากการเก็บข้าวของเปิดประตูออกมา “คุณศรุตมีอะไรจะใช้ว่านเหรอคะ” วิลาสชะโงกหน้าลงมาถามหน้าตาตื่น เพราะเสียงเจ้านายหนุ่มดังลั่นบ้าน “เธออยู่บ้างบนตลอดเหรอ” “ค่ะ” “แล้วก่อนหน้านั้นเธอร้องไห้หรือเปล่า” “เปล่านะคะ” “แล้วเสียงร้องไห้ของใคร” “คุณศรุตอย่าพูดแบบนี้สิค่ะ ว่านชักกลัวแล้วนะคะ” วิลาสเริ่มมองหน้ามองหลังอย่างระแวง เพราะเธอก็รู้เหมือนที่ชาวบ้านรู้ว่าบ้านหลังใหญ่หลังนี้มีผี แต่ก็ไม่เคยเห็นกับตาตัวเองสักครั้ง และก็ไม่อยากเห็นด้วย “แต่ฉันได้ยินเสียงเหมือนคนร้องไห้ แล้วนี่กี่ทุ่มแล้ว” นพศรุตถาม เพราะเขาเผลอหลับไปก่อนจะมาสะดุ้ง เพราะเสียงร้องไห้ “ห้าทุ่มแล้วค่ะ” “นี่ฉันเผลอหลับเป็นชั่วโมงเลยเหรอ” นพศรุตยกมือลูบหน้าลูบตาตัวเองไปมา ก่อนจะนึกได้ว่าเสียงที่ได้ยินอาจเป็นเสียงของผู้หญิงคนนั้น คิดแล้วก็เงยหน้าไปมองชั้นบน ที่ตอนนี้วิลาสยังไม่เลิกมองหน้ามองหลัง ก่อนจะเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง “ว่าน เธอทำอะไรอยู่ ทำไมยังไม่เข้านอน” “ว่านเก็บของอยู่ค่ะ” “เดี๋ยวค่อยเก็บพรุ่งนี้ ไปอาบน้ำเข้านอนได้แล้ว” “เอ่อ…” “อย่าดื้อ!” “ค่ะๆ ว่านจะไปเดี๋ยวนี้เลยค่ะ” เจอเสียงดุๆ เข้าไปวิลาสเลยรีบทำตามคำสั่งพร้อมกับข่มความหวาดระแวงและกลัวผีของตัวเองเอาไว้แล้วเดินกลับเข้าห้อง เข้ามาแล้วก็มองอย่างระแวดระวัง ‘ทำไมคุณศรุตต้องพูดแบบนั้นด้วยนะ’