“ภู...ภูต้องเข้าใจต้นนะ ต้นปฏิเสธพ่อกับแม่ของต้นไม่ได้ ภูก็รู้ว่าพ่อของต้นเป็นมะเร็ง ต้นไม่กล้าขัดใจเค้า แล้วอีกอย่างสภาพครอบครัวของต้นในตอนนี้ก็ขาดกำลังใจ ยังไงต้นก็รักภูมาก” ต้นตระการเดินอย่างเร็ว เข้าไปกอดภูวดลจากด้านหลัง แล้วประทับรอยจูบของเขาบนริมฝีปากบางของภูอย่างตั้งใจ และเต็มไปด้วยสัมผัสแห่งความรัก ภูตอบรับรอยจูบนั้นอย่างคุ้นเคย แต่ทว่าเป็นรอยจูบที่มาจากความรู้สึกข้างในใจของเขาอย่างแท้จริง ที่ต้องจำเป็นทำเพื่อคนที่เขารัก และยอมเสียสละให้คนที่เขารักที่สุดได้ตอบแทนบุญคุณของบุพการี “ภู...ต้นสัญญา ต้นจะกลับมาหาภู มารักกับภูอีก ต้นสัญญา ภูไปอยู่ที่ไหน ภูบอกต้นด้วยนะ” ทั้งสองคนร่ำไห้กอดกันครั้งสุดท้ายอย่างแนบแน่นและเข้าใจ “ภูไปนะต้น...ภูรักต้นเสมอ รักมาก และจะไม่มีใครมาแทนที่ต้นได้อีก...อย่างที่ภูเคยสัญญา” ภูวดล เพื่อนร่วมห้องพักของ ต้นตระการ เดินถือกระเป๋าจากไปทั้งที่ในความรู้สึกของเขานั้นเต็มไปด้วยความอัดอั้นตันใจ แต่ก็ทำได้แค่เพียงการยอมรับในสิ่งที่เกิดขึ้นด้วยความเข้าใจและความเสียสละ น้ำตาของภู ค่อย ๆไหลหยดตามร่องแก้ม ทันทีที่เขาก้าวออกจากห้องพักที่เคยเป็นที่พักของเขาทั้งสองคนมาตลอดระยะเวลาที่เรียนในมหาวิทยาลัยด้วยกันมา