“เอาปืนมา” สิ้นคำสั่งดุเข้ม ปืนกระบอกนั้นก็อยู่ในมืออย่างไม่ต้องเสียเวลาพูดซ้ำแต่อย่างใด “คุณจะทำอะไร” รมิตาส่งประโยคคำถามนี้ พร้อมๆ กับที่ปืนกระบอกนั้นได้ระเบิดเสียงดังขึ้นติดต่อกันถึงสามนัด... เขายิงมัน! “คุณฆ่ามันทำไม!?” หล่อนกรีดเสียงทั้งร่างสั่นเทา ปล่อยเสียงสะอื้นฮักอย่างลืมตัว “แล้วจะปล่อยให้มันทรมานอยู่ทำไม” ทัพพ์ตวัดสายตาคมปลาบมายังคนที่กำลังส่งเสียงร่ำไห้อยู่นั้นด้วยความพลุ่งพล่าน “คนใจร้าย... ป่าเถื่อนที่สุด จิตใจคุณทำด้วยอะไรทำไมถึงได้โหดเหี้ยมอำมหิตผิดมนุษย์ขนาดนี้” รมิตากรีดเสียง... ไม่มีวันให้อภัยกับการกระทำอันโหดร้ายครั้งนี้ได้!