รักมิใช่ดวงดาวเมื่อพราวแสง ใช่ร้อนแรงดั่งแสงอาทิตย์ส่อง รักมิใช่ภูผาสุดจับจอง ใยใครมองหารักกันทำไม… รดาร้องไปกวาดฝุ่นไป วันนี้ป้าลินลี่กับคุณย่าไปงานบวชเย็นถึงจะกลับ ตอนแรก รดาก็ว่าจะไปด้วยแต่คิดไปคิดมาขออยู่บ้านดีกว่าจะได้ทำงานของตัวเองด้วย ส่วนน้องแทนไทยก็ไปโรงเรียน อีกคนป้าลินลี่บอกว่าพี่แก้วมารับตั้งแต่เช้าแล้ว “โบราณว่าไว้อยู่บ้านท่านอย่านิ่งดูดาย เช็ดปัดกวาดถูบ้านท่านไปจร้า ก่อนทำงานของเรา ก็ต้องทำความสะอาดบ้านให้เขาก่อน” “ชั้นหนึ่งเรียบร้อยต่อไปก็ชั้นสองจร้า กวาด กวาด ถูถู รักคือตะวัน” รดาร้องเพลงต่อ พร้อมทั้งท่าทางประกอบ โครม! …. “หือ! เสียงอะไร ดังมาจากห้องนี้ หรือว่าขโมย” รดาเอาหูแนบประตู ได้ยินเสียงกรุกกรัก ตึงงง…. เสียงดังมาจากข้างในอีก รดาจับลูกบิดประตู “หรือจะเป็นแมว” เอา…ประตูไม่ได้ล็อก! เอาไงดี แล้วก็ผลักประตูเข้าไปอย่างแรง ภาพที่รดาเห็นคือ ภาคิณ นอนอยู่กลางห้อง โคมไฟหัวเตียงตกอยู่ที่พื้นห้อง “คุณเข้ม! เกิดอะไรขึ้น ทำไมคุณมานอนอยู่ตรงนี้?” “รดา! พี่ละ” ภาคิณเสียงแหบแห้งเอยถาม รดา “ป้าลินลี่ไม่อยู่ไปงานบวชกับคุณย่า” “มา มา คุณไปนอนที่เตียงก่อนเดียวฉันช่วย คุณเข้ม! คุณตัวร้อนจี๋เลย” “รดาขอน้ำฉันกินหน่อย” “ได้ได้ น้ำ น้ำ อ้าว! น้ำหกหมดเลย คุณรอฉันแป๊บ ฉัน ฉันขอไปเอาน้ำก่อน” ว่าแล้วก็วิ่งออกไป “มาแล้วน้ำมาแล้ว” รินใส่แก้วให้ภาคิณดื่ม “ยา ยาคุณตัวร้อนคุณต้องกินยา คุณเข้มคุณกินยาหรือยัง ดูสภาพน่าจะยังไม่ได้กิน” รดาพูดเองสรุปเอง “เดียวฉันไปหายามาให้คุณกินก่อน” รดา ลนลาน ทำอะไรไม่ถูก แล้วป้าลินลี่เก็บยาไว้ที่ไหน เอาของเราก่อนก็ได้ดีนะที่ตอนขึ้นรถมาจากกรุงเทพเชื้อติดกระเป๋ามาด้วย “คุณเข้มมาแล้วคุณกินยาก่อนกี่เม็ดดี สองเม็ดไปเลยแล้วกัน” รดาเอายาเอาน้ำจ่อใสปาก ภาคิณ ภาคิณก็อ้าปากกินยา ตามด้วยน้ำอย่างว่าง่าย “แครกๆๆ” “คุณก็ดื่มช้าๆ ซิเห็นมั้ยสำลักน้ำแล้วนั้น” รดาดุ ภาคิณ “ฉันต้องโทรไปบอกป้าลินลี่กับคุณย่าว่าคุณไม่สบาย” “ไม่ต้องรดา! ฉันกินยาแล้วนอนพัก เดียวก็ดีขึ้น” “แต่คุณไม่สบายนะคุณเข้ม ถ้าคุณเกิดเป็นอะไรไปละ” “ฉันไม่เป็นอะไรหรอกน่า แค่ไข้แดดธรรมดา ผมปวดหัวจังรดา แครกๆๆ” “คุณกินยาแล้วชักพักคุณน่าจะดีขึ้นนะคุณเข้ม” “ผมตัวร้อนมากเลยรดา เช็ดตัวให้ผมหน่อยได้มั้ย” ทำเสียงออดอ้อน “ฮะ! เช็ดตัวด้วยเหรอ คือฉัน” “รดาเร็วซิ คุณจะปล่อยให้ผมไข้ขึ้นสูงแล้วชักตรงนี้ใช้มั้ย” “ชักเลยเหรอนั้นมันอาการของเด็กนะคุณเข้ม” “มันก็เหมือนกันนั่นแหละ” “เอ่อได้เดียวฉันไปเตรียมน้ำก่อน” ภาคิณยิ้มกริ่ม แครกๆๆ แกล้งไอ “โอยปวดหัวจัง! เร็วซิ รดา” “มาแล้ว มาแล้ว คุณถอดเสื้อคุณซิ” “ถอดให้ผมหน่อย ผมไม่มีแรง” ภาคิณ ออดอ้อนเหมือนเด็กๆ “คุณก็ยกแขนขึ้นซิ” เมื่อชายเสื้อถูกยกขึ้น เผยให้เห็นกล้ามหน้าท้องของภาคิณทีละนิด หัวใจของรดาสั่นระริก รู้สึกร้อนๆ หนาวยังไงบอกไม่ถูก ตายๆ เกิดจากท้องแม่ฉันยังไม่เคยเห็นอะไรแบบนี้มาก่อน “รดาเร็วซิ  มองอยู่นั่นแหละ หรือเธออ่านกินฉันอยู่” “เปล่า ฉัน ฉัน เปล่ามองนะ” แล้วก็ใช้ผ้าชุบน้ำเช็ดตามตัวแบบขอไปที “เรียบร้อย คุณใส่เสื้อได้แล้ว”