ปริศนาการตายของพี่ชายทำให้ “พิกุล” นางรำสาวชาวสยาม เลือกแฝงกายติดตามไปกับขบวนเสด็จเพื่อมุ่งหน้าสู่แผ่นดินศัตรู หงสาวดี...แผ่นดินแห่งนี้มิเพียงทำให้หล่อนได้ล่วงรู้ถึงเงื่อนงำที่ซ่อนเร้น ทว่าเป็นแผ่นดินที่ทำให้หล่อนได้ล่วงรู้ถึงหัวใจของตนเอง “เมงเลวิน” นักรบแนวหน้าแห่งราชบัลลังก์พระเจ้าชนะสิบทิศ บุรุษผู้ปลิดชีพพี่น้องร่วมชาติของหล่อนอย่างโหดเหี้ยมและไร้ความปรานี แต่ไฉนเล่า หัวใจที่แสนไม่รักดีดวงนี้ กลับรับเขาเข้ามาเสียเต็มพื้นที่สี่ห้องดวงใจ “ไฉนท่านจึงอยากเป็นสหายของข้านัก ทั้งที่ในสายตาคนหงสา ข้าเป็นเพียงเชลยผู้แพ้สงครามก็เท่านั้น” “คนหงสา...หาได้เป็นเช่นที่แม่คิดทั้งหมดไม่ แลข้าเองก็มิเคยคิดปด” “....” “ข้ายังยืนยันในคำพูดเดิมที่เคยเอ่ย...แม่พิกุล” เมื่อสายใยรักอุบัติท่ามกลางความขัดแย้ง เมื่อคำหวานที่ชายเคยสำแดงกลับแปรเปลี่ยนเป็นถ้อยคำเชือดเฉือนใจ เมื่อนั้น...หล่อนคงต้องกดเก็บความรู้สึกให้ลึกสุดหยั่ง เก็บรักไว้เป็นความทรงจำให้คอยคิดคำนึง “น่าขันยิ่งนัก...ในยามที่ท่านหมดรักข้า แต่ข้ากลับ...รักท่าน...จนหมดหัวใจ”