"หมดสิ้นกันเสียที..หญิงสาวขึ้นไปนั่งร้องไห้บนรถ ร้องด้วยความสูญเสียที่อาจนับได้ว่า มากที่สุดในชีวิต หัวใจเหมือนจะแหลกสลาย “ดา ลูกคนเก่งของแม่ อย่าร้องไห้ คนเก่งต้องไม่ร้องไห้ เข้าใจไหม” เสียงแม่ผ่านเข้ามาระหว่างความรู้สึกสูญเสีย หยุดเสียงสะอื้น หยุดน้ำตาเธอได้อย่างน่าพิศวง นั่นสิ เธอเคยถูกสอนมาตั้งแต่จำความได้นี่นา พ่อกับแม่ทั้งปลูก ทั้งปั้นเธอให้เป็นคนเก่ง ต้องไม่ใช่เก่งแบบธรรมดาด้วย หากแต่จะต้องเหนือกว่าคนอื่นๆ ทีเดียว จำได้ว่า พ่อเคยชี้ให้เธอดูนกกำลังบินร่อนอยู่บนท้องฟ้า แล้วพ่อก็บอกว่า เธอจะต้องเป็นนกที่บินสูงที่สุด บินเหนือใครๆ .. เธอผงกศีรษะขึ้น สตาร์ทรถ แล้วก็เคลื่อนออกจากบ้านหลังที่เคยเป็นรังรักหวานชื่น แล่นจากไปโดยไม่ยอมเหลือบแลซ้ำ เราจะต้องบินต่อไป..."