กรณ์ยื่นซองสีน้ำตาลซึ่งภายในบรรจุเงินจำนวนมาก ขนาดที่ทั้งชีวิตของมิลินทร์คงไม่สามารถหาได้อย่างแน่นนอน แล้วส่งให้กับมิลินทร์ มิลินทร์หยิบมาดูเพราะเธอไม่ทราบว่าข้างในคืออะไร และเมื่อเปิดดูก็พบว่าเป็นเงินจำนวนมาก มิลินทร์ไม่เข้าใจว่าเขาจะส่งเงินจำนวนมากมายให้เธอทำไม "คุณกรณ์ให้ลินทร์ทำไมคะ" มิลินทร์เอ่ยถามด้วยความสงสัย "แทนคำของโทษสำหรับสิ่งที่ฉันได้ทำกับเธอ" กรณ์เอ่ยเสียงเรียบ "ลินทร์ไม่ต้องการมันค่ะ" มิลินทร์เอ่ยออกไปด้วยน้ำเสียงเด็ดเดี่ยว แต่มันกลับทำให้กรณ์ไม่พอใจเป็นอย่างมาก "ฉันให้เธอแล้วเธอต้องรับมันไว้" กรณ์เอ่ยด้วยความไม่พอใจ "ลินทร์รับไม่ได้หรอกค่ะ เพราะลินทร์ไม่ได้ขายตัวแลกเงิน ถ้าคุณกรณ์มีธุระจะคุยกับลินทร์เท่านี้ ลินทร์ขอตัวนะคะ" มิลินทร์กล่าวจบก็รีบเดินหันหลังออกไปจากห้อง แต่เป็นกรณ์ที่ไวกว่า ทำให้เขาคว้าตัวมิลินทร์เอาไว้ได้ "เธอจะเล่นตัวทำไม เงินตั้งมากมายขนาดนี้ทั้งชีวิตของเธอยังหาไม่ได้เลย" กรณ์เอ่ยด้วยความโมโห เพราะทั้งชีวิตของเขาไม่มีใครมาทำแบบนี้กับเขามาก่อน "ลินทร์ไม่ได้เล่นตัว ถ้าคุณอยากใช้เงินมากก็ไปจ่ายให้ผู้หญิงอย่างว่า ลินทร์ไม่ต้องการเงินของคุณ ลินทร์ขออย่างเดียวขอให้คุณอย่าไล่ลินทร์ออก แล้วลินทร์จะลืมเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้น" มิลินทร์ฝืนกล่าวออกไปด้วยความเข้มแข็ง เธอไม่ต้องการให้กรณ์มาดูถูกเธอ เพราะถึงเธอจะจน เธอก็มีศักดิ์ศรี เธอไม่ขายตัวแลกเงินอย่างแน่นอน ถ้าเธอรับเงินของเขา เธอก็ไม่ต่างจากอีตัวข้างถนน "มันจะมากเกินไปแล้วนะมิลินทร์ เธอกล้าดียังไงมาสั่งสอนฉัน" กรณ์เกรี้ยวกราดขึ้นมาด้วยความเอาแต่ใจ เธอเป็นแค่เด็กเสิร์ฟเท่านั้น เธอไม่มีสิทธ์มาปฏิเสธเขา "ถ้าธุระของคุณมีเท่านี้ก็ปล่อยลินทร์เถอะค่ะ ลินทร์จะรีบกลับไปทำงาน" มิลินทร์ยังคงยืนกรานตามความประสงค์เดิมของเธอ กรณ์โมโหจนขาดสติ เขารีบกระชากเธอเข้าไปในห้องนอนซึ่งอยู่ด้านในห้องทำงาน มิลินทร์พยายามสะบัดแขนให้หลุดจากการเกาะกุมของเขา แต่ด้วยแรงที่มากกว่า ทำให้มิลินทร์ตัวปลิวตามแรงกระชาก ก่อนที่จะลงไปนอนอยู่ที่เตียงขนาดใหญ่ซึ่งเป็นสังเวียน