มือสิรินอบอุ่นเหมือนเดิม และน้ำเสียงก็ยังเต็มเปี่ยมไปด้วยความรัก.. นี่เป็นอีกครั้งสินะที่หล่อนทำให้คนรักต้องหนักใจและเบื่อหน่ายในความเป็นคนขี้หึงของหล่อน ความรู้สึกของหล่อนเองก็บอกอยู่ ว่าหากเป็นแบบนี้ อีกฝ่ายจะเบื่อและไม่แน่ว่าสักวัน..ความอดทนของคนเบื่ออาจสิ้นสุดลง “ขอโทษนะคะริน” จารึกน้ำตาคลอเพราะขุ่นใจตัวเอง “คุณจา” สองคนจับมือกันเงียบๆ ในขณะที่รถวิ่งไปบนถนนท่ามกลางแสงสีจากตึกรามสองข้างทาง และรถรามากมายที่แล่นไปมา “ทานอาหารญี่ปุ่นกันไหมคะ?” จารึกหันมาเอ่ยถามและส่งยิ้มให้..ซึ่งรอยยิ้มแบบนี้ ทำให้สิรินอยากกลับบ้าน เพื่อจะได้สวมกอดร่างบางๆ ของหล่อนไว้แนบอก และจูบเบาๆ ที่หน้าผาก แต่สิรินก็ได้แต่ยิ้ม และมุ่งหน้าไปร้านอาหารญี่ปุ่นตามคำชวนของคนรัก และได้แต่ภาวนาว่าในระหว่างมื้ออาหารคุณจาของเธอจะไม่ซักไซ้ไล่เรียงอะไรเกี่ยวกับจีนนี่อีกเลย เพราะ..เธอเองก็อึดอัดใจที่จะพูดในเรื่องนี้ แต่แล้ว เธอก็กลับมาย้อนคิดว่าทำไม เมื่อครู่นี้เธอจึงไม่บอกจารึกว่าจีนนี่เป็นเจ้าของโรงงานเสื้อผ้าเด็กที่เธอเคยออกแบบเสื้อผ้าให้ช่วงหนึ่งตอนที่เธอทำงานอยู่ที่กรุงเทพฯ แทนที่จะบอกว่าเป็นพี่สาวของเพื่อน..ซึ่งทำให้เธอรู้สึกเหมือนกำลังโกหก และต้องโกหกไปเรื่อยๆ หากถูกซักถามขึ้นมาอีก.. แต่การได้พบจีนนี่ ก็ทำให้เธอคิดถึงมาร์ค.. คนที่เธอแทบจะลืมเขาไปแล้ว.. ============================= แม้นเส้นทางรักของคุณจาและสิรินจะไม่ราบรื่นนัก แต่ความรักที่ทั้งสองมีให้กันอย่างมากมาย ก็ช่วยให้ทุกสิ่งทุกอย่างเข้ารูปเข้ารอยได้ในที่สุด