เพราะสถานะ 'ผู้มีพระคุณ' และความใกล้ชิดไม่มากเกินกว่าคำว่า 'พี่ชาย' เมื่อคนที่เขาอยู่ด้วยบนเตียงกลายเป็น 'อัญชิตา' อย่างไม่ได้ตั้งใจ เธอจึงเก็บผลพวงจากคืนนั้นเอาไว้ 'เป็นความลับ' --------------------------- “ต่อไปนี้พี่จะช่วยดูแลลูกเอง” ราวกับถูกสาดด้วยน้ำเย็น สมองมันมึนเบลอตื่นตัวอย่างฉับพลันเมื่อได้ยินคำว่า ‘ลูก’ หลุดจากประของนภทีป์ เมื่อครู่หูเธอแว่ว หรือฟังเพี้ยนไปเองหรือเปล่า “คะ… พี่หมากว่ายังไงนะคะ” หัวใจของเธอเริ่มเต้นกระหน่ำ พรั่นพรึงขึ้นมาอย่างอัตโนมัติ ชายหนุ่มทอดน้ำเสียง เอ่ยอย่างชัดเจนหนักแน่นกว่าเดิม “พี่บอกว่าต่อไปนี้จะช่วยเอื้องดูแลน้องปิ่นเอง” ดวงตาคู่กลมภายใต้แพขนตาสวยกลอกไปมา “มะไม่เป็นไรหรอกค่ะ ทุกวันนี้ครอบครัวของพี่หมากก็ให้ความอุปการะที่บ้านของเอื้องมากพออยู่แล้ว จะรับผิดชอบน้องปิ่นอีกคนคงมากเกินไป” เธอเอ่ยด้วยน้ำเสียงไม่ค่อยมั่นคงนัก ยังไม่ค่อยมั่นใจว่าฟังผิดจนหูเพี้ยนได้ยินเขาเรียกน้องปิ่นว่าลูก หรือเขาพูดออกมาจากปากจริงๆ กันแน่ เขาเหลือบมองยัยหนูตัวเล็ก ริมฝีปากแดงแจ็เพราะพิษไข้บนเตียงอย่างสะท้อนใจ และเจ็บปวดระบมตรงอก ถึงขั้นนี้แล้วแม่ของลูกสาวก็ยังไม่อยากบอกความจริงว่าเขาเป็นพ่อของแก “พี่อยากดูแลน้องปิ่นในฐานะพ่อ ไม่ใช่เลี้ยงดูอุปการะอะไรแบบนั้น พี่รู้มาสักพักแล้วว่าน้องปิ่นเป็นลูกสาวของพี่” ลำคอของอัญชิตาแห้งเกือบเป็นผง ความหวั่นกลัวพวยพุงเกาะกุมหัวใจ คางหญิงสาวสั่นระริก น้ำตาหยดหนึ่งร่วงเผาะบนแก้ม ในที่สุดสิ่งที่เธอหวาดกลัวว่าจะถูกเปิดเผยก็เก็บเป็นความลับไม่ได้อีกต่อไป “ไม่ใช่ว่าถ้าลูกไม่ป่วยพี่ก็จะไม่พูด หรือไม่รับผิดชอบหรอกนะ แต่พี่ไม่รู้ว่าจะเริ่มต้นพูดกับเื้องเรื่องนี้ยังไงดี” เขาพยายามอธิบายด้วยน้ำเสียงเนิบช้ากว่าปกติด้วยไม่อยากกดดันให้หญิงสาวยิ่งช้อกว่าความลับตลอดหลายปีเปิดเผยหมดเปลือกแล้ว “อย่างที่เอื้องบอกทุกคนมาตลอด ว่าน้องปิ่นเป็นลูกของ…” เขาชิงเอ่ยตัดบท “พี่ตรวจดีเอ็นเอเรียบร้อยแล้ว ผลออกมาชัดเจนว่าแกเป็นลูกของพี่!!”