หัวใจมัดจำ โดย...บัวริน อารัมภบท “ฉัน...ฉันขอโทษ...ฉันไม่ได้ตั้งใจ ก็ฉันกลัวคุณนี่น่า”หล่อนร้องไห้ออกมา ศิลามองอย่างอ่อนใจ “ไม่ต้องร้องแล้ว น่าเบื่อจริงๆเลย...จะเอายังไงกันนี่...ถ้าไม่นอน...ผมอาจบ้าปล้ำคุณได้นะจะบอกให้”เขาขู่ พิมรภารีบพูดเสียงลนลานออกมาทันที “ฉัน...ฉันนอนแล้ว” “ดี...นอนเฉยๆด้วย ขืนคุณยุกยิกอีกล่ะก็ ผมจะถือว่าคุณพยายามให้ท่าผม”เขาพูดเสียงดุดัน ดวงตาเป้นกระกายคมกริบ สีหน้าเขากระด้างจัดจนน่าขนลุก พิมรภาใจตกลงไปกองอยู่ที่ตาตุ่ม อยากร้องไห้ แต่ก็ไม่กล้า กลัวเขาโมโหขึ้นมาอีก น้ำเสียงเขาทรงอำนาจมากมายขนาดนั้น ใครจะกล้าขัดคำสั่งเขาล่ะ หล่อนรีบล้มตัวลงนอนหลับตาปี๋ รู้สึกว่าคนข้างๆนอนตามลงมา ขณะเดียวกัน หล่อนก็ได้ยินเสียงสวบสาบ ก็แอบหรี่ตามอง พอเห็นเขาถอดกางเกงออก หญิงสาวก็กลัวแทบคลั่ง รีบผุดลุกขึ้นจะวิ่งหนี ลืมไปสนิทว่าข้อมือตัวเองผูกติดอยู่กับเขา ทำให้เขาร้องออกมาเสียงดังลั่น “อะไรอีกวะ” ศิลาคำรามเสียงขึ้นจมูก เขากระชากมือกลับมาแรง จนร่างบางถลากลับมาปะทะร่างแข็งแรงของเขา “วอนหาที่จริงๆ”พิมรภากลัวเขาจะตัวเนื้อสั่น ทรวงอกอัดแน่นด้วยแรงสะอื้น ที่ไม่อาจสะกดกลั้นเอาไว้ได้ หล่อนรีบส่ายหน้าดิก “อยากลองดีใช่ไหม” “ฉัน...ฉันเปล่า”หล่อนรีบสั่นหน้าแรง เสียงสะอื้นอัดแน่นอยู่ในคำคอ หล่อนมองเขาดวงตาเบิกกว้าง เขาดูน่ากลัวเหลือเกิน “ฉัน...ฉันเห็นคุณถอดกางเกง” “ผมอึดอัด...ถ้าผมจะทำอะไรคุณล่ะก็ ผมไม่ถอดของตัวเองออกก่อนหรอก จำเอาไว้”เขาคำราม หล่อนรีบหลบตา...หวังว่าเขาคงไม่โมโหหล่อนจนคิดจะทำอะไรบ้าๆนะ ไม่นะ...พิมรภาไม่อยากถูกข่มขืน “มองผม”เขาบังคับ เมื่อพิมรภากลัวจนไม่กล้ามองหน้าเขา เสียงคำรามนั้นทำให้พิมรภาเบิกตากว้าง มองเขาอย่างหวาดผวา รักด้วยใจ บัวริน