“อย่าทำอะไรบ้าๆ นะคุณเมฆินทร์ ไหนคุณสัญญาแล้ว” ถามไปปากคอสั่น “คุณทำให้ผมไม่มีทางเลือก” คนตัวโตที่คร่อมทับเอ่ยขึ้นมา ดวงตางามเบิกโพลง “คุณคิดจะทำอะไรของคุณ” “ผมจะไม่ปล่อยให้คุณไปจากผมง่ายๆ ไม่ว่าจะไปกับนายบูรพาหรือใครก็ตาม” สิ้นเสียงอันน่าสะพรึงนั่นใบหน้าผ่าวร้อนก็ซุกไซ้ลงมาที่ซอกคอ “ไม่นะคุณคิน...อย่าทำอย่างนี้” เสียงตระหนกร้องปรามพร้อมกับเบี่ยงใบหน้าหลบพัลวัน แต่ความโกรธเกรี้ยวอย่างสอนสั่งให้เธอได้รู้สำนึก ทำให้เมฆินทร์ไม่ครั่นคร้ามต่อแรงผลักไสปัดป้องหยิกข่วน มือใหญ่แข็งแรงรวบข้อมือบางสองข้างกดตรึงไว้กับที่นอน แล้วประกบริมฝีปากร้อนๆ เพื่อกำราบเสียงร้องลงไปเสีย เศษเสื้อผ้าที่ถูกฉีกขาดเป็นริ้วๆ เผยผิวเนื้อนวลลออผุดผาด ใบหน้าร้อนฉ่าก็ซุกไซ้ลงไปหา ไล่จูบพรมลงบนผิวเนื้อ พร้อมลากลายจมูกโด่งคมลงไปตาม สองมือคลึงคลำบีบเคล้น เน้นลงที่ทรงทรวงอวบหยุ่นภายใต้เสื้อชั้นในลูกไม้ ...เธอไม่รอดแน่ๆ สัญญาลูกผู้ชายของเจ้าพ่ออย่างเขา...ไม่มีจริง