กลรักกลเสน่หา โดย...บัวริน อารัมภบท “ดื้อๆ แบบนี้ มันน่าช่วยไหมล่ะ นี่ถ้าไม่ใช่ลูกของคุณนาถล่ะก็...”เขาพูดด้วยน้ำเสียงแข็งกระด้าง หล่อนมัวโกรธว่าถูกเขาว่า เลยพูดโต้กลับไปเสียงเขียว “ทำไม ถ้าไม่ใช่ลูกพ่อนาถแล้วจะทำไม” “ก็จะไม่สนใจนะซิ เด็กอะไรนิสัยเสีย ไม่น่ารักเอาเสียเลย” แน่ะ... เขากล้าดียังไงมาว่าหล่อนกัน หญิงสาวคิดอย่างฉุนจัด หน้าแดงก่ำด้วยความโกรธกรุ่น ความโกรธจนแทบลมออกหู ทำให้หล่อนไม่ทันสังเกตถึงความผิดปกติที่เกิดขึ้น “แก... แก... กล้าดียังว่าไงมาฉัน ไอ้ขี้ข้า” หล่อนโกรธจนเนื้อแทบเต้น มองเขาเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อ หน้าคมเข้มมองมาเข้มจัด แต่ความโกรธทำให้หล่อนลืมตัว “ออกไปจากบ้านนี้นะ ถ้าแกไม่ไป ฉันจะฟ้องเจ้าของบ้าน ให้เขาเฉดหัวแกออกจากงาน ไม่ให้มีที่ซุกหัวนอนเลยคอยดู” เขามองมาด้วยสายตาดูหมิ่น “ก็คุณนิสัยไม่ดีแบบนี้นี่เล่า คุณคิดว่าใครเขาจะอยากไปอยู่ใต้บังคับของคุณงั้นหรือ คุณเล่นกดหัวคนต่ำกว่าจนโงหัวไม่ขึ้นเสียเลยแบบนี้” รักด้วยใจ บัวริน