"บัวรักพี่แทนนะ" "พี่ก็รักบัว" "อย่าทิ้งบัวนะ" "คำนี้พี่ต้องเป็นคนบอกกับบัวถึงจะถูก อย่าทิ้งพี่นะ สงสารพี่บ้างนะบัว" "พี่แทน...ทำไมพี่พูดแบบนี้ บัวรักพี่ที่สุด และมันจะเป็นอย่างนี้ตลอดไป ที่บัวทำไปทั้งหมดก็เพื่ออนาคตของเรา พี่แทนเข้าใจบัวใช่ไหม ตลอดเวลาที่บัวอยู่เชียงใหม่ ไม่มีเวลาไหนที่บัวไม่คิดถึงพี่ อยากกลับบ้านวันละสามเวลา แต่ก็ต้องอดทนเอาไว้ บัวดีใจนะที่พี่รอบัว" มือบางลูบลงบนซีกหน้าคมคาย น้ำตารื้นหัวตาเมื่อเอ่ยคำนี้ออกมา สิ้นสุดแล้วความทรมานที่เธอต้องทนมาตลอด 6 ปีเต็ม "บัว..." "บัวกลัวและหวาดระแวง กลัวคนอื่นจะมาแย่งพี่ไป กลัวเขามาพรากพี่ไปจากบัว" ครั้งนี้มีเสียงสะอื้นปนมาในน้ำเสียงด้วย เพราะใบบัวกลั้นเอาไว้ไม่ไหว "พี่ขอโทษ พี่ผิดเองที่ไม่ได้ทำอะไรให้บัวมั่นใจสักอย่าง พี่ขอโทษ"