ผมค่อย ๆ ลุกขึ้นเดินเลี่ยงเศษแก้ว เศษแจกันแตก เพื่อกลับไปที่เตียงนอน พอผมเดินต่อส้นเท้าไปถึงเตียง ผมก็นอนแอนกายลงพร้อม ๆ กับหลับตาลงเพื่อพักผ่อนสายตา แต่ผมลับตาลงได้ไม่นานก็มีมารกลับมารังครวนผมอีกตามเคย โดยครั้งนี้มาตินยกถาดอาหารเดินเข้ามาวางไว้ข้าง ๆ เตียงของผม แล้วมาตินก็บอกผมว่า "กินซะ! เสร็จแล้วทายาด้วย" "ผมว่าคุณเอาออกไปเถอะ...ผมยังไม่หิว" "หึ...จะกินข้าวก่อนหรือจะกินอย่างอื่นก่อน? " "ผม...ผมยังปวดแก้ม แล้วก็แสบปากอยู่เลย ผมคงทานไม่ได้หรอก...เอาออกไปเถอะ" "ทำไมจะทานไม่ได้! นี่มันแค่ข้าวต้ม คุณไม่จำเป็นต้องเคี้ยวอะไร แค่ตักใส่ปากแล้วก็กลืนลงไป มันจะยากอะไร" "ครับ...ถ้างั้นคุณก็ออกไปก่อนเถอะครับ เดี๋ยวผมทานเอง" "ไม่! ผมจะนั่งเฝ้าอยู่ตรงนี้...จนกว่าคุณจะทานให้หมดถ้วย" "ครับ" "รีบทานสิ? " "ครับ" ท้ายที่สุดแล้วผมก็ต้องทานข้าวต้มที่มาตินยกมา เพราะผมรู้ดีว่า...ถ้าผมไม่ทานเขาก็ต้องบังคับผมอยู่ดี ผมนั่งทานข้าวต้มอยู่บนเตียงด้วยความทรมาน เพราะปากของผมแตกจากการโดนกระทำ หนำซ้ำข้าวต้มก็กำลังร้อน ๆ มันเลยช่วยเพิ่มความทรมานมากขึ้นเป็นเท่าตัว และยังมีมาตินตัวร้ายนั่งคอยควบคุมการทานข้าวต้มอยู่ ผมจึงต้องฝืนทนทานต่อไปจนข้าวต้มหมดถ้วย แต่พอข้าวต้มหมดถ้วยแล้ว ผมก็ทนความปวดแสบปวดร้อนต่อไปไม่ไหว จนผมต้องปล่อยน้ำตาให้หยดลงมาใส่ถ้วยเปล่าจนได้ และพอมาตินเห็นผมร้องไห้ มาตินก็ถามผมเสียงแข็งว่า "เป็นอะไรไปอีก? ร้องไห้ทำไมวะ? ห๊ะ!!! " "ผมแสบแผลที่ปากครับ...ฮรึก ฮรึก ฮรึก" "ฮึ่ย! สำออย! ไหนหันมานี่สิ? " "ครับ...ฮรึก ฮรึก ฮรึก" "นั่งนิ่ง ๆ แล้วก็เลิกร้องไห้สักที? รำคาญ! " "ครับ" "มารยา...สำออย...ตอแหล...ดัดจริต..." มาตินจับหน้าผมให้หันไปหาเขา แล้วมาตินก็หยิบยาหลอดใหม่ที่เขาเตรียมมาขึ้นมาบีบใส่มือของเขา ก่อนที่เขาจะทายาตามบริเวณริมฝีปากของผมที่มีรอยแผล และเขายังทายาที่แก้ม ที่แขน และขาให้ผมด้วย ในขณะที่เขาทายาให้ผม เขาก็บ่นของเขาไปเรื่อยเปื่อย แต่ผมเลือกที่จะแกล้งทำเป็นไม่ได้ยิน เพราะผมไม่อยากทะเลาะกับเขาอีก และพอมาตินทายาให้ผมเสร็จเขาก็บอกผมเสียงเรียบว่า "ยาทานวางอยู่หัวเตียง...อย่าลืมทานล่ะ? ทานเสร็จแล้วก็รีบนอน แล้วพรุ่งนี้ก็ตื่นแต่เช้าด้วย" "มีอะไรเหรอครับ? ทำไมต้องตื่นแต่เช้า? " "พรุ่งนี้ผมจะให้คุณย้ายไปทำงานในตำแหน่งเลขาให้ผม" "แล้วเลขาของคุณล่ะครับ? " "ไล่ออกแล้ว" "ห๊ะ! นี่คุณไล่เลขาออกอีกแล้วเหรอครับ? " "อืม" "คุณมาติน? ตั้งแต่คุณมาทำงานแทนคุณเควิน...คุณไล่เลขาออกไปกี่คนแล้วครับ? " "สิบแปดคน" "ห๊ะ! นี่แสดงว่าคุณไล่เลขาออกรายวันเลยเหรอครับ? " "อืม" "แล้วทำไมต้องไล่เขาออก? เขาทำอะไรผิดงั้นเหรอ? " "ทำผิด...เพราะทำงานไม่ถูกใจ ไม่ขาว ไม่สวย ไม่น่ารัก ไม่มารยา ไม่สำออย ไม่ตอแหล ไม่ดัดจริต เลยไล่ออก" "เอ่อ!!! ครับ" "พรุ่งนี้คุณก็แต่งตัวให้หล่อ ๆ ด้วย แต่งตัวให้เป็นทางการ เสร็จแล้วให้ลงไปทานอาหารเช้ากับผม หลังจากนั้นผมจะเปิดตัวคุณอย่างเป็นทางการกับหุ้นส่วนคนใหม่ของผม แล้วคุณก็เตรียมตัวเริ่มงานวันแรกในตำแหน่งผู้ชายของผมด้วย" "อะไรนะครับ? " "ก็ตามนั้นแหละ" "เอ่อ...คุณมาติน เดี๋ยว? " ปั้ง!!! มาตินลุกขึ้นเดินออกจากห้องของผมไปทันที หลังจากที่เขาบอกผมเพียงสั้น ๆ ว่า...พรุ่งนี้เขาจะเปิดตัวผมในฐานะผู้ชายของเขา... ***** "ทำไมถึงกลับดึกขนาดนี้" ผมไม่ได้ตอบเขาในทันที แต่ผมสังเกตุเห็นว่าตอนนี้มาตินดูเมามาก แต่เขาแค่พยายามประคองสติให้ดูปกติที่สุด แต่ผมก็ยังดูออกว่าเขาเมา เพราะผมได้กลิ่นเหล้า และผมเห็นดวงตาที่แดงก่ำของเขา พอผมรู้ว่าเขาเมาอยู่ ผมก็ไม่อยากต่อความยาวให้มากความกับเขา ผมจึงตอบเขาไปแบบส่ง ๆ ว่า "พอดีงานเพิ่งเสร็จน่ะ ก็เลยกลับมืดไปหน่อย" "เหรอ" "อืม...แล้วคุณมานั่งทำอะไรอยู่ในห้องนอนของผมครับ" "มานั่งรอเมียหลวง" "หึ...เข้าใจอะไรผิดหรือเปล่าครับเจ้าพ่อ?" "เข้าใจผิดอะไร?" "ก็...เมียหลวงประจำใจของคุณคือ...ขอบฟ้าไม่ใช่หรือไง?" "ราม...หุบปาก ผมรู้นะว่าวันนี้คุณแอบอู้งานไปเที่ยวกับธาราอดีตหวานใจของคุณมาน่ะ" "หึ...แล้วเจ้าพ่อทราบได้ยังไงเหรอครับ?" "เพราะพ่อของขอบฟ้าโทรมาบอกผมว่า...คุณกับธาราเสร็จธุระตั้งแต่ตอนกลางวันแล้ว แต่คุณกลับบ้านมาเอาป่านนี้ คุณจะให้ผมเข้าใจว่ายังไงไม่ทราบครับคุณทนาย" "หึ...ก็แล้วแต่คุณจะเข้าใจสิครับ เพราะผมไม่ต้องการอธิบายอะไร เอาเป็นว่าเจ้าพ่ออยากเข้าใจยังไง ก็ตามใจเจ้าพ่อเถอะครับ ผมขอตัวไปอาบน้ำก่อนนะครับ เพราะวันนี้ผมเหนื่อยมาก" "หึ...จะรีบไปอาบน้ำดับคราบคาวโลกีย์หรือไง?" "คุณมาติน? คุณอย่ามาหาเรื่องผมนะ เพราะผมยังไม่อยากมีปัญหากับคุณตอนนี้ ผมไม่มีอารมณ์ ถ้าคุณจะมารอผมเพื่อหาเรื่องผมล่ะก็...เชิญออกที่ประตูหมายเลยสองเลยครับ" "ราม? หุบปาก" "อ๊ะ...ปล่อยนะมาติน...อุ๊บ..." "ไม่ปล่อย" "ปล่อย...อุ๊บ..." "ไม่ปล่อย" มาตินลุกขึ้นมาจากเตียง แล้วเขาก็เดินตรงมาหาผม ก่อนที่เขาจะดันไปจนไปชิดกับผนังห้องนอน แล้วเขาก็พยายามหาเรื่องผม แล้วเขาก็ค่อย ๆ โน้มเข้ามาจูบผมอีกครั้งอย่างแผ่วเบา แต่ผมกลับไม่ได้รู้สึกดีไปกับเขาเลย เมื่อผมนึกถึงเรื่องที่เขาเคยทำไว้กับพ่อของผม และผมก็ผลักมาตินออกจากตัวผม แต่มาตินก็ไม่ยอม เพราะเขายังตามตอแยผมไม่เลิก เขาตามผมเข้าไปในห้องครัว แล้วเขาก็พยายามกอดจูบผม จนผมทนไม่ได้ ผมเลยพลั้งมือตบมาตินไปหนึ่งทีแบบเต็มเหนี่ยว เพี๊ยะ!!! *****