“กินยาสิ” “กลับไปซะแสนดี” “ไมค์... ฉันจะไม่ไปไหนจนกว่านายจะกินยา หรือไปหาหมอ” “แล้วขอให้เข้าใจ แต่มาให้ความหวังทำไมวะ” เหมือนถูกลมเย็น ๆ พัดพาหัวใจของเธอออกไปจากอก ไม่อยากคิดว่าเขาคิด อาจจะแค่พูดมันไปอย่างนั้น ไมเคิลลืมตาขึ้นเมื่อได้ยินเสียงแกะแผงยา แสนดีจ้องมองเขาอยู่ตลอดเวลา ซึ่งเขาก็ไม่ละสายตาไปจากเธอ “ไม่กินไม่ต้องพยายาม” “แค่เอายาใส่ปากแล้วกลืนลงไปมันยากเหรอไมค์” “ก็คนมันไม่ชอบ!” เขาถูกเธอมองด้วยสายตาแข็งกร้าวเมื่อเผลอไปเสียงดังใส่ และก็ไม่ใช่หน้าที่ที่ต้องมามัวสนใจความรู้สึกเธอ พรึ่บ แสนดีทิ้งตัวลงเหวี่ยงขาเขาลงจากโซฟาแล้วเอาตัวเองมานั่งแทน เธอใช้ฟันกัดเม็ดยานั้นไว้พร้อมเปิดขวดน้ำเตรียมจัดการเขาให้จบในม้วนเดียว ชายหนุ่มลืมตาขึ้นเมื่อร่างบางคลานขึ้นมาบนตัว เขามองกลีบปากของเธอที่งับเม็ดยาพาราไว้แล้วอยากจะหลีกหนีแต่มือเล็ก ๆ ของเธอดันมีกำลังมากพอจะหยุดเขาไว้เพียงแค่บีบเข้ามาที่ปลายคาง แสนดีก้มลงบดกลีบปากของชายหนุ่มก่อนจะปล่อยและดันเม็ดยาเจ้าปัญหาให้เข้าปากเขาให้ได้ แต่ไมเคิลเหมือนจะคายมันทิ้งเธอจึงต้องใช้ปากบดปิดไว้จนแน่ใจว่าเขาไม่ดื้อแล้ว พรึ่บ “ขมฉิบหาย...” หลังจากดันเธอให้ลุกขึ้นพร้อมกันได้เขาก็คว้าขวดน้ำในมือนิ่มมากรอกล้างความขมที่ยังติดอยู่ปลายลิ้น และดันยาที่ติดอยู่ตรงลำคอให้ลงไปในท้อง ก่อนที่แสนดีเองก็ต้องกินน้ำล้างคอเหมือนกัน “ใครสอนให้ทำแบบนี้” “ไม่มีใครสอน” “ลองมีดูสิ”