“อ้อ เหรอครับคุณแม่ ว่าแต่วันนี้คุณแม่พาลูกทานข้าวบ้างหรือเปล่า” ธีย์เทพเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง เพราะช่วงนี้หญิงสาวเริ่มมีอาการแพ้ท้องเล็กน้อย “ทานแล้วค่ะ ไม่ต้องเป็นห่วง” ศศินรายิ้มอ่อนให้กับชายหนุ่ม เมื่อเห็นแววตาอ่อนโยนนั้น ชายหนุ่มก็ลุกขึ้นมาจากตักหญิงสาว ก่อนที่เขาจะบรรจงอุ้มเธอขึ้นมาในวงแขนกว้าง “คุณจะทำอะไรคะ” คิ้วของหญิงสาวขมวดด้วยความสงสัย “เราไม่ได้จู๋จี๋กันตั้งหลายวันแล้วนะ” ธีย์เทพตาเป็นประกายจ้องมาที่หญิงสาว “ก็เราทำลูกสำเร็จแล้วนี่คะ ทำไมเรายังต้องจู๋จี๋กันอีก” ศศินราเลิกคิ้วถามด้วยความสงสัย เธอไม่ทันเกมของชายหนุ่มแม้แต่น้อย “ไม่เคยได้ยินเหรอว่าต้องต่อแขนต่อขา เดี๋ยวลูกเราออกมาไม่ครบ” ธีย์เทพเอ่ยด้วยความเจ้าเล่ห์ “ในทางการแพทย์มันมีที่ไหนกันล่ะคะ” ศศินราส่ายหน้าด้วยความระอา เธอไม่อยากผูกพันกับเขาไปมากกว่านี้แล้ว แต่นี่เขากลับพยายามเอาตัวมาใกล้ชิดเธออีก “คนโบราณเขาบอกไว้ เราก็ต้องเชื่อคนโบราณ” ธีย์เทพไม่ฟังที่หญิงสาวกล่าวแต่อย่างใด เขาจัดการอุ้มร่างบางไปวางที่เตียงนอนนุ่มด้วยความต้องการที่พยายามกักเก็บไว้ตลอด ด้วยกลัวว่ามันจะกระทบต่อเจ้าตัวเล็กที่อยู่ในครรภ์ แต่วันนี้เขาไปปรึกษาหมอมาเรียบร้อยแล้ว ถ้าไม่รุนแรงมากก็สามารถทำได้ ดังนั้นชายหนุ่มจึงไม่สามารถกักเก็บความต้องการที่มีต่อหญิงสาวไว้ได้แล้ว