ฉันอดทนรออยู่ในความหนาวตั้งแต่ตะวันยังไม่ขึ้นจนเกือบ 8 โมงเช้า จึงเห็นเธอเดินออกมาทานอาหารเช้า ฉันคิดอยู่นานว่าจะเข้าไปทานอาหารเช้าร่วมโต๊ะกับเธอดีหรือไม่ แอบมองอยู่อย่างนั้นพักใหญ่ จนเธอต้องเป็นฝ่ายกวักมือเรียกให้ฉันเข้าไป “เธอจะแอบมองฉันทั้งเวลาที่อยู่ในรถและเวลาที่อยู่นอกรถแบบนี้ไม่ได้นะ เข้าใจมั้ย” ฉันยังคงลังเลอยู่สักพักว่าจะนั่งทานอาหารเช้าร่วมโต๊ะกับเธอดีหรือไม่ จนเธอต้องเอ่ยปาก “เธอจะทานข้าวเช้าที่นี่หรือจะทานระหว่างทาง” “ทานเลยก็ได้ค่ะ” ฉันนั่งลงตรงเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามเธอ “คุณจิจะกลับกรุงเทพเลยหรือเปล่าคะ”