รอยเตารีดทาบเต็มหลังแบบนี้นะไม่ได้ตั้งใจ เธอเข้าใจอะไรผิดหรือเปล่า เกิดมาฉันไม่เคยเห็นแม่คนไหนทำกับลูกได้ขนาดนี้ นอกเสียจากว่าเขาไม่ใช่...” อาบียะหยุดพูดกะทันหันก่อนจะหันไปมองหน้าหญิงสาวที่ร้องไห้โฮออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่ “อย่าบอกนะว่าสองคนนั้นไม่ใช่พ่อกับแม่ของเธอ” เขาถามจริงจังแต่อีกฝ่ายไม่ตอบได้แต่ร้องไห้สะอึกสะอื้น นี่เป็นครั้งแรกที่เห็นหญิงแกร่งอารมณ์ดีอย่างวันใหม่ร้องไห้เป็นวรรคเป็นเวร หรือนี่คือคำตอบสำหรับความเจ็บช้ำที่สะสมมาช้านาน “เจ้านายเคยถามว่าทำไมฉันไม่ไว้ผมยาวเหมือนผู้หญิงคนอื่น คำตอบของฉันก็คือกลัว...สมัยเด็กๆ ทุกครั้งที่ฉันถูกเฆี่ยนตี พ่อกับแม่จะกระชาก ดึง ทึ้งผมยาวๆ ของฉันจนระบมหัวไปหมด บางครั้งก็ระบายอารมณ์ด้วยการตัดผมของฉันจนสั้นกุดติดหนังหัว และตั้งแต่นั้นเป็นต้นมาฉันก็ไม่เคยอยากจะไว้ผมยาวอีกเลย” วันใหม่พูดพลางปาดน้ำตาด้วยหลังมือ “ผมเธอเริ่มยาวแล้วนะ...เธอจะต้องไว้ผมยาวห้ามตัดเด็ดขาด เพราะต่อจากนี้จะไม่มีใครมาทำร้ายจิตใจเธอได้อีกแล้วฉันสัญญา” เขามองสบตาเธอก่อนจะขอร้องกลายๆ ว่า “ไว้ผมยาวให้ฉันนะ เพราะฉันอยากมีคนรักเป็นผู้หญิงจริงๆ ไม่ใช่ทอมบอย เข้าใจไหม” เขายีผมหญิงสาวเบาๆ พร้อมกับรอยยิ้มบนใบหน้าของเธอก็ปรากฏขึ้นอย่างอิ่มเอมกับความรู้สึกที่เพิ่งเกิดขึ้น “ได้ค่ะ...เจ้านาย” วันใหม่ยิ้มทั้งที่ยังมีหยาดน้ำตาชื้นอยู่