“น้ำ… ทางนี้ๆ” เสียงนี้ผมจำได้ขึ้นใจเลยแหละครับ เสียงของวิทย์ที่พอเขาเห็นผมขี่รถผ่านมาเท่านั้นเองก็ร้องเรียกเสียงดังทำท่าตื่นเต้น และดูสดชื่นกว่าวันปกติที่ผ่านมาที่มีการเรียน ซึ่งอาจจะเป็นเพราะวันนี้เป็นวันเปิดเรียนวันแรกของเทอมสองก็เป็นได้ ผมหันหน้าไปมองเห็น วิทย์ โจ พงษ์ อ๊อด และเพื่อนอีกคนหนึ่ง ยืนกวักมือเรียกอยู่ “เดี๋ยวเราเอารถไปจอดก่อนนะ เดี๋ยวมา” ผมร้องตอบกลับไปเพื่อบ่งบอกสัญญาว่าจะกลับมา ผมขับรถไปจอดที่โรงเก็บรถซึ่งมีรถจอดเรียงรายกันอยู่มากมาย เสร็จแล้วก็เดินไปหาพวกเขาด้วยอาการที่ปกติไม่มีท่าทีผิดปกติแต่อย่างใด เพราะเริ่มใจแข็งเหมือนเดิมแล้ว “ว่ายังไงวะไอ้เพื่อนรัก ไม่เจอกันนานคิดถึงจังเลยวะ ขอกอดให้หายคิดถึงหน่อยนะ” เสียงพงษ์ร้องทักทายพร้อมทำท่าวิ่งมาเหมือนจะกอดจริงๆ ผมถอยหลังทันทีที่เห็นท่าทีของไอ้พงษ์ยื่นมือมาเหมือนทำท่าจะกอดจริงๆซึ่งมันก็ไม่เคยมีท่าทีแบบนี้สักทีตั้งแต่คบกันมา “เฮ้ย…ไอ้พงษ์ แกจะบ้าหรือไงวะ ทำแบบนี้เดี๋ยวกูถีบเอาหรอก ผมหลงพูดออกมา เห็นไหมพวกผู้หญิงเขามองกันใหญ่แล้ว อย่าเล่นพิเรนสิวะ” “แหม…ที่เราไม่ให้กอดเลยนะ แต่ทีไอ้โจ กอดกันกลมเชียวนะมึง ไม่เห็นว่าเลย จริงไหมไอ้อ๊อด” พงษ์พูด “ จริงวะ 55555” เสียงไอ้อ๊อดตอบ พร้อมกับเสียงหัวเราะอย่างพอใจ “ไอ้อ๊อด....ไอ้พงษ์... อย่ามาพูดซี้ซั้วนะโว้ย เดี๋ยวกูเต๊ะเอาจริงๆหรอกมึง ไม่รู้จริงแล้วอย่าพูด” ผมร้องใส่มันเพื่อกลบเกลื่อนความรู้สึกอายเพื่อนที่นั่งอยู่ตรงนั้นด้วย โดยเฉพาะโจกับวิทย์ซึ่งเขาก็นั่งเงียบเมื่อได้ยินไอ้พงษ์พูดอย่างนั้น “เวอร์ไปแล้วไอ้พงษ์...เราก็เพียงเอาเสื้อเช็ดตัวให้น้ำเขาเท่านั้นเองแหละเพราะน้ำไข้ขึ้นสูงมาก ไม่ได้กงได้กอดอะไรหรอกวะ ถ้าแกรู้สึกตัวทำไมมึงไม่มาเช็ดตัวน้ำเขาช่วยเราล่ะวะ” โจพูดแก้ตัวและแสดงออกมาอย่างไม่พอใจเล็กน้อย เพื่อให้คนอื่นที่กำลังหันมามองคลายความสงสัยกับคำพูดของพงษ์ “ เฮ้ย…อย่าทำเป็นโกรธสิวะ เราพูดหยอกล้อน้ำเฉยๆ งั้นเราขอโทษน้ำก็ได้” “อย่าโกรธเรานะ น้ำ เราขอโทษ...” พงษ์พูดพร้อมหันหน้ามายิ้มและยักคิ้วหงึกหงักๆขึ้นลง อย่างทะเล้น... “ อือ...ทีหลังอย่าพูดอย่างนี้อีก... เดี๋ยวพวกผู้หญิงได้ยินเข้าเป็นเรื่องแน่ จะได้เอาไปพูดทั้งโรงเรียนว่าเรากับโจมีอะไรกัน” ผมพูดพร้อมกับชำเรืองตาไปมองโจ แล้วหันไปมองวิทย์ที่กำลังนั่งเงียบๆอยู่ “ว่าไงวิทย์…เป็นไงบ้าง เราว่าจะเข้ามาเล่นกับนายที่บ้านนะ แต่ก็ไม่ว่างเลย มัวแต่ช่วยพ่อกับแม่ทำงาน… อย่าว่ากันนะ...” ผมหันไปทักทายเขาเพื่อให้สถานการณ์ในตอนนั้นเปลี่ยนแปลงไป เขายิ้มก่อนที่จะตอบออกมา “ไม่เป็นไร...เข้าใจ... ว่าแต่พ่อแม่นายทำนาเสร็จยัง” “เสร็จแล้ว”