โปรยปราย หลินฟางเซียน....นางเป็นใครกันแน่ ตัวตน ที่แท้จริง้ป็นเทพหรือเป็นมาร เหตุใดสตรีร่างบอบบาง จึงมีผลต่อหัวใจบุรุษมากมายนัก ........................ ฐานะที่แท้จริงถูกเปิดเผย เพราะข้าราชบริพารถูกเรียกตัวเข้าราชสำนัก เนื่องจากมีการเปลี่ยนแปลงครั้งสำคัญ เมื่อไปถึง พบว่ามีการยื่นขอเปลี่ยนตัวตำแหน่งขององค์รัชทายาทแทนที่องค์ชายสามอย่างกระทันหัน เนื่องจากว่าเกิดเหตุไม่คาดฝันขึ้นกับพระองค์ ประตูท้องพระโรงเปิดออก องค์ชายเจ็ดผู้อาภัพบัดนี้ได้กลับคืนกลับมาแล้วนั้น ... ก้าวเท้าเข้ามา...อย่างสง่าผ่าเผย เครื่องทรงทั้งหมดที่ประทับอยู่บนร่างสูงกำยำนั้น ทำให้ข้าราชบริพารทั้งหัวหงอกหัวดำ เกิดการคาดเดาได้ไม่ยากแล้ว... ปีใดไม่ปรากฏ เพียงแต่ปีนั้น กลายเป็นปีสำคัญที่ถูกบันทึกเอาไว้ในหน้าประวัติศาสตร์แล้ว.... ..............................................................>> **ตัดทอนมาบางช่วงตอน** ปึง! หน้าต่างที่ปิดอยู่ถูกดึงอย่างแรงจากภายนอก หลิงหยุนคว้าเอาอาวุธคู่กายถือไว้ในมือ เตรียมพร้อมรับมือกับการจู่โจมที่ไม่ได้คาดหมาย หลินฟางเซียน ป้ายชื่อของนาง ตกอยู่ในมือเขา... ด้วยความบังเอิญหรือตั้งใจ เพียงแต่หลิงหยุนตัดสินใจมาตามหาเจ้าของป้ายชื่อ ไม่นึกเลยว่า จะเป็นของจวนสกุลหลินที่เคยคุ้นกันนี้ได้จริงๆ นึกย้อนไปในราตรีนั้น ด้วยเพราะเหตุจวนตัว ทำให้เจอกันด้วยความบังเอิญ แม้จะเห็นหน้าไม่แจ่มชัด หากแต่แววตาทะนงคู่นั้น เป็นอีกหนึ่งเหตุผลให้เขาได้มายืนอยู่ที่นี่…. เขารู้ แต่นางไม่รู้ และดูเหมือนว่านางจะมีแต่ความคิดอื่นอยู่ภายในใจ ฟางเซียนลุกขึ้นเดินอย่างโงนเงน ทั้งๆที่นางอยู่ในห้องของตัวเองแท้ๆ แต่ เท้าเล็กของนางกลับรู้สึกราวกับว่ากำลังเหยียบอยู่บนท้องเรือ สายตาพร่ามัวมองเห็นเงาตะคุ่มของใครบางคน ปากเล็กสวยขยับเอ่ยเสียงที่พยายามดังที่สุดแล้วในชีวิต หากแต่คนฟังกลับได้ยินราวกับว่านางกำลังกระซิบแทนที่ ตามมาด้วยกลิ่นของน้ำจันทร์ลอยคละคลุ้งออกมาจากลมหายใจอุ่นร้อนของนาง "เจ้า! กล้าดียังไง มาแอบอยู่ในห้องข้า!" ไม่ใช่คำถาม หากแต่เป็นคำกล่าวหา และเขาก็ไม่ใช่คนที่จะยอมให้ใครต่อว่า ได้ง่ายๆ ทั้งที่ไม่ได้ทำผิด "เจ้า! ลืมตามองให้ชัดเจน ว่าที่เจ้ายืนอยู่ คือห้องของเจ้า หรือห้องของใครกันแน่" "ห้องข้า!" นางยังคงเชิดหน้าชูคอตอบโต้ด้วยความมั่นหน้า แสงตะเกียงสว่างวาบขึ้น ครานี้ฟางเซียนมองเห็นใบหน้าของเขาได้แจ่มชัดนัก จู่ๆ น้ำอุ่นใสในตาหงส์ของนางเอ่อล้นหล่นอาบสองแก้มปลั่ง "ข้าคงดื่มมากเกินไปแล้วจริงๆ" สองมือปาดน้ำตาบนใบหน้าอย่างลวกๆ "ดวงตาของข้า คงใช้งานไม่ได้แล้วจริงๆ เวลานี้ข้าถึงได้เห็นว่าเขากำลังยืนอยู่ต่อหน้าข้า" ใบหน้างามนั้น แดงก่ำ เชิดปลายคางขึ้นหัวเราะร่า เปล่งคำพูดที่ทำให้คนฟังสะดุ้งออกมาว่า "คนชั่วช้า!" ..................................... ขอบพระคุณนักอ่านทุก ๆ ท่านสำหรับการสนับสนุนค่ะ