บ้างครั้งความรักมักเล่นตลก รู้ว่าหากไม่ยึดติด ก็จะไม่เสียใจ…แต่ใช่ว่าทุกคนจะทำได้และใช่ว่าใครจะทำไม่ได้ เช่นเดียวกับปรายฝนเธอมาเป็นเพื่อนเจ้าสาว แต่กลับมาเป็นเจ้าสาวผลัดมือโดยไม่รู้ตัว “หรือจะให้ผมช่วย…” เสียงทุ้มแม้จะแผ่วเบา หากฟังแล้วกระเส่า ปรายฝนสะดุ้งสุดตัว และนั้นทำให้เธอเสียหลัก ฐานทัพรีบคว้าเอวคอดไว้ด้วยความว่องไว “ไม่ใช่คุณที่ตกใจได้คนเดียว แต่คุณจะทำให้ผมหัวใจวายไปด้วย” เสียงทุ้มดุ หากแต่เพราะเป็นห่วงมากกว่าจะตำหนิ เมื่อเห็นว่าตัวเองอยู่ในสภาพไหน ปรายฝนจึงดิ้นขลุกขลักเพื่อให้หลุดจากวงแขนหนา “ช่วยเบาๆ หน่อยเถอะ ผมไม่ใช่ไวรัสที่จะแพร่เชื้อใส่คุณ” ครานี้สีหน้าและน้ำเสียงของฐานทัพ เต็มไปด้วยความตัดพ้อ แล้วค่อยๆ ปล่อยร่างบางในอ้อมแขนให้เป็นอิสระ คำพูดและการกระทำของคนไม่คุ้นเคย ทำให้ปรายฝนรู้สึกผิดขึ้นในทันที กับคนแปลกหน้า เธอยังมีไมตรีให้ได้ แล้วผู้ชายตรงหน้า… หากลดการกระทำไปก่อนหน้านี้ เขาก็ไม่ได้เลวร้ายอะไร …แล้วภาพช่วงหนึ่งในขณะที่ต่างคนต่างทำหน้าที่เจ้าบ่าวเจ้าสาว รองเท้าส้นสูงสามนิ้วที่ไม่คุ้นชิน ก็ทำเอาแข้งขาของเธอปวดหน่วงจนทนยืนขาสั่นไม่ไหว เขาซึ่งไม่รู้ว่าสังเกตเห็นอาการของเธอตอนไหน รู้อีกทีก็มีเก้าอี้มาวางใกล้ๆ พร้อมกับเสียงทุ้มพูดขึ้น “เดี๋ยวตรงนี้ผมจัดการเอง ส่วนคุณนั่งพักก่อนนะครับ” คราแรกปรายฝนก็ไม่อยากเชื่อหู แต่เมื่อสายตามองประสานกันโดยไม่ตั้งใจ ก็เห็นความจริงจังหนักแน่น และเหมือนมีแรงดึงดูดให้เธอต้องทำตาม แต่กระนั้นเธอก็ปากหนักไม่แม้จะขอบคุณเขา… “ขอบคุณนะคะ…” ครานี้เธอกล้า และรับรู้ถึงความเห่อร้อนของใบหน้า ปรายฝนจึงรีบก้าวออกไปจากจุดนั้นเมื่อหัวใจของเธอรู้สึกไม่ปกติ