ตะวันเคลื่อนพระจันทร์คล้อย สลับหมุนวนเช่นชั่วนาตาปี คืนวันเปลี่ยนผ่านใช่จากจร ทิวาราตรีไปแล้วก็กลับมา ดั่งเช่นสหายผู้คุ้นตากลับมาเยี่ยมเยียน เวลาที่ผ่านไปนั้น หลี่หงไม่เคยปล่อยให้สูญเปล่า เขาพากเพียรกระหน่ำมอบความรักให้กับนางหยางว่านสุยทุกวันคืนไม่เคยว่างเว้น จนในที่สุด ร่างกายของสาวใหญ่ผู้งามกว่าใครในทั่วหล้าก็เป็นที่ปฏิสนธิ ได้เป็นแม่พันธุ์พร้อมให้กำเนิดคนอีกครา แต่หลี่หงต้องการลูกชาย แต่เด็กในครรภ์นั้นเป็นหญิงหรือชายนั้นคือโองการสวรรค์ เป็นสิ่งที่อยู่เหนือการกำหนดของมนุษย์เดินดิน ความปรารถนาของเทพเซียนนั้นใครเล่าจะล่วงรู้ การร้อยหมื่นที่มนุษย์ตระเตรียมนั้นพร้อมพรัก ขาดเหลือแต่ซึ่งลมบูรพาเท่านั้นเอง