เนตรตะวันรีบเร่งฝีเท้าของตัวเองให้เร็วขึ้นเพียงเพื่อต้องการจะเดินผ่านหญิงชายคู่นั้นแล้วเดินตรงไปยังรถของพนัตตาที่อยู่ข้างๆ แต่แล้วตัวเนตรตะวันก็รู้สึกได้ถึงแรงอะไรบางอย่างที่มาฉุดกระชากต้นแขนเธอให้ลอยเข้าไปอยู่ในอ้อมแขนของชายแปลกหน้าคนนั้นและก่อนที่หญิงสาวจะได้มีโอกาสถามหรือเอ่ยอะไรขึ้นมา ริมฝีปากบางหยักได้รูปของพ่อรูปงามก็ประกบลงบนปากอิ่มของเธอ เท่านั้นไม่พอปลายลิ้นของเขายังไล้ละเลียดด้วยความชำนาญเจนสนามสอดแทรกตัวเข้าไปโรมรันพันตูกับลิ้นน้อยข้างใน ************************************************************************************ “ว่าไงจะถอยรถไหม ไม่งั้น ฉันจะแหกปากให้ดังกว่านี้ ดูสิเขาจะเชื่อใครกัน ระหว่างคุณ กับผู้หญิงที่น่าสงสารอย่างฉัน” พนัตตายิ้มเจ้าเล่ห์อย่างยียวน “ก็ได้จะถอยให้” พีระสินเอ่ยออกมาถึงแม้จะไม่อยากทำก็ตาม ชายหนุ่มเดินตรงไปที่ประตู แต่เขาก็คว้าเอาตัวของพนัตตาเข้ามาในวงแขน ก่อนจะตะโกนเสียงดัง “ขอโทษครับ ไม่มีอะไร แฟนผมเขางอนผม” สิ้นคำพูดพีระสินก็ประกบปากไปที่กลีบปากนุ่มเอิบอิ่มของพนัตตาทันที หญิงสาวดิ้นรนสุดชีวิต แต่อ้อมแขนแข็งแรงดุจคีมเหล็กของพีระสินก็รัดแน่นมากขึ้น ผู้คนที่กำลังจะเดินมาช่วยพนัตตาในตอนต้นก็หยุดชะงัก พูดคุยกันเอง “อ๋อที่แท้ก็ผัวเมียทะเลาะกัน ไปเถอะ ปล่อยให้หวานกันไป” พีระสินเหลือบเห็นทุกคนเดินจากไปแล้ว แต่ยังจูบต่ออย่างเมามันต่อไปอีกนิดหนึ่ง ก่อนจะปล่อยพนัตตาให้เป็นอิสระ แล้วเปิดประตูรถขับออกไป พนัตตายืนงงไปชั่วขณะกับสิ่งที่เกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว ก่อนจะได้สติกรีดร้องออกมาเสียงดัง *************************************************************************************** “เข้ามาใกล้ๆ” เกริกก้องสั่งเสียงดังจนเกือบเป็นตวาด ญานิณีขยับเข้าไปใกล้ พยายามหยิบแฟ้มงานในกระเป๋า เพื่อเอาคุณวุฒิและใบปริญญาให้ชายหนุ่มดู แต่เสียงของเขาก็ดังขึ้นมาก่อน “อ้าว ถอดสิ จะใส่ทำไมเล่าเสื้อผ้า แล้วนั่นเสาไปรูดให้ดูหน่อย” ญานิณีเงยหน้าจ้องมองชายหนุ่มด้วยความตกตะลึง หันไปตามนิ้วเรียวของชายหนุ่มชี้ก็เห็นเสาตระหง่านอยู่ตรงหน้า ญานิณีหันกลับมามองชายหนุ่มอีกครั้ง “อ้าวคุณบอกให้รูดเสา ทำไมไม่ทำล่ะ หรือต้องให้ถอดให้ อะไรเนี่ยเป็นงานหรือเปล่า ไหนบอกว่าเคยทำมาแล้วไง” เกริกก้องพูดซ้ำ ลุกขึ้นพรวดเดียวเข้ามาหาญานิณีอย่างรวดเร็ว