ภาค 2 (เล่มจบ) “เด็กโง่ กี่ปีกี่ปี ก็โง่ไม่เปลี่ยน" "ก็เพราะพระองค์นั่นแหละ เรียกหม่อมฉันว่าเด็กโง่ได้ทุกวัน เห็นไหมหม่อมฉันใกล้จะโง่จริงๆ แล้วนะเพคะ" “ข้าก็เรียกเจ้า ว่า นังเด็กร่าน แทบทุกวันเหมือนกัน” “งั้นตอนนี้เจ้าก็กลายเป็นเด็กร่านแล้วสิ” "งั้นจับเด็กร่านกินตรงนี้ก็ได้ใช่ไหม" เขาแหย่ "ไม่เอาเพคะ ทรงหน้าไม่อายอยู่เรื่อย แต่หม่อมฉันยังอายเป็นอยู่นะ" พอเขาทำท่าจะคว้าจับ คนงามก็วิ่งหลบ เห็นนางสนุก ยิ้มแย้ม เขาเลยยอมเล่นไปกับนาง