สมภารไม่กินไก่วัด...เป็นนิยามที่ “อังกฤษ” ตั้งไว้สำหรับตัวเอง เพื่อให้ง่ายต่อการปกครอง การดำรงชีวิตอยู่ แต่แล้ว ไก่วัดแรกรุ่นที่เนื้อเต่งตึง อวบอิ่ม มายั่วยวนถึงบ้าน แล้วเขาจะอดใจไหวเหรอ ยิ่งเมียตายไปแล้ว ทำให้อารมณ์เปลี่ยวมันครุกรุ่นขึ้นมา จนยากจะหักห้ามใจได้ ยิ่งได้ใกล้ชิดยิ่งต้องการ *** การดูแลคนไข้ของยาหยีผ่านไปด้วยดี ไม่มีอะไรน่าห่วงอีกแล้ว เพราะไข้ลดลงอย่างรวดเร็ว ร่างกายคนป่วยแข็งแรงขึ้น จนลงมาทำงานในห้องทำงานได้ แต่ความรู้สึกของทั้งสองก็ดีตามไปด้วย “คุณกฤษคะ ทานยาได้แล้วค่ะ” เสียงหวานดังมาจากประตู ทำให้คนนั่งเซ็นเอกสารในแฟ้มที่บุญนำ รับมาจากเลขาฯ ที่บริษัท เงยหน้าขึ้นมอง “ครับ” เสียงทุ้มขานรับด้วยความเคยชิน ในช่วงเวลาที่ป่วย มีร่างบาง มีเสียงนุ่มๆ คอยวนเวียนอยู่ชิดใกล้ตลอดเวลา จนคุ้นเคย จำกลิ่นกายบางเป็นอย่างดี ร่างสูงในชุดเสื้อผ้าอยู่บ้านแบบสบายๆ วางปากกา ยกยิ้มให้คนนำอาหารและยามาให้อย่างเต็มใจ มองของในถาด “วันนี้ทำอะไรเนี่ย กลิ่นหอมจัง” คนได้กลิ่นอาหารอดถามไม่ได้ เดินตามร่างบางในชุดแซกน่ารักที่ได้รับจากแก้วตากำลังก้มลงวางถาดอาหารไว้ที่โต๊ะกระจกข้างหน้าต่างทึบ วิวด้านนอกเป็นสนามหญ้าเขียวขจี และมีดอกไม้สีแซมจากคนที่เดินถือถาดมาให้นี่แหล่ะ เธอไปหาซื้อดอกไม้มาปลูกเพิ่มในสวนนั่นเอง “สเต๊กแซลมอน กับซุปแครอทผสมโยเกิร์ตค่ะ จะได้ช่วยย่อยได้ง่าย อุ้ย..” เธอตอบโดยไม่ทันหันมองว่าร่างสูงเดินตามมา ทำให้ร่างบางเซ หงายหลัง แต่มือใหญ่สอดเกี่ยวเข้าตรงเอวคอดพอดิบพอดี เหมือนจงใจ แต่ดูท่าจะไม่ใช่ เพราะเขาตกใจเหมือนกัน “เอ่อ ขอโทษ นะ ฉันไม่ได้ตั้งใจ” “เอ่อ คะ” ใจดวงน้อยหล่นไปที่ตาตุ่ม แล้วดีดขึ้นมาอยู่ที่เดินอย่างรวดเร็ว เพราะใบหน้าหล่ออยู่ในระยะแค่ไม่ถึงสองนิ้วตรงหน้า “คุณกฤษ” เสียงหวานเรียกชื่อเขาแผ่วเบา ตาใสมองอย่างไหวหวาม เสียงเต้นของหัวใจดังตุบๆ เสียจนเธอกลัวคนตรงหน้าจะได้ยิน อังกฤษมองตาสวยนิ่ง จมูกได้กลิ่นกายหอมอ่อนๆ เข้าปอดอย่างเพลิดเพลินใจ มือกระชับเอวบางอย่างลืมตัว ยกมือข้างที่ว่างขึ้นเกลี่ยขนตาที่หล่นตรงหางตาสวยให้เบาๆ “เอ่อ คุณกฤษคะ” กิริยาดังกล่าว ทำให้หญิงสาวสะดุ้งหน้าร้อนผ่าว มองเขาใจสั่นๆ “ทำไม” เขาย้อนถาม ไม่คิดจะปล่อย ซ้ำยังรั้งร่างเธอเข้ามาแนบเพราะไออุ่นตรงอกอิ่มนั่นทำให้เขารู้สึกหวามไหวและอยากรู้ว่า ขนาดของมันจะให้ไออุ่นได้ในวงกว้างแค่ไหน ซ้ำปากอิ่มๆ ที่ขยับเรียกเขา ช่างยั่วยวนดังเช่นวันแรกที่เขาได้กอดเธอ “เอ่อ ปะ ปะ ปล่อยหยีก่อนได้ไหมคะ” เธอรวบรวมความกล้า เอ่ยเบาๆ ตาสวยหลุบหลบสายตาคมอย่างเขินอาย นี่เป็นครั้งที่สอง ที่ถูกเขากอดแบบเป็นอุบัติเหตุ แต่ดูท่าครั้งนี้คนได้โอกาสกอดจะไม่ค่อยปล่อยซะด้วยสิ “ถ้าฉันไม่ปล่อยล่ะ” นั่นไง อังกฤษเริ่มถามยียวน เอียงหน้ามองสำรวจไปทั่ววงหน้าสวยของยาหยี คนพูดก็แปลกใจตัวเองเหมือนกันที่เอ่ยออกไปแบบนี้ แต่เมื่อเอ่ยแล้ว ก็อยากจะดูปฏิกิริยาของเธอและตัวเองเหมือนกัน “เอ่อ ตะ แต่...” ยาหยีหาคำตอบให้ตัวเองไม่ออก เหมือนมีอะไรติดที่ริมฝีปากทำให้ขยับไม่ได้ สมองคิดคำไม่ออก มันโล่งๆ พิกล คนมองและไม่ปล่อย ขยับใบหน้าเข้าหา มองดวงตาสวยสลับกับริมฝีปากอวบอิ่มที่ขยับยั่วยวนอย่างไม่ได้ตั้งใจ ซ้ำเธอยังเผลอแลบลิ้นขึ้นมาเลียริมฝีปากตัวเองเพรารู้สึกปากแห้งยังไงก็ไม่รู้ “อุ้ย” เสียงหวานอุทานเบาๆ กับรอยร้อนที่แนบลงมา ยืนตัวแข็งทื่อในวงแขนอบอุ่นของเขาราวต้องมนต์ ใช่...เธอต้องมนต์ของเขาจริงๆ ยอมรับละว่าแอบหลงรักพี่เขยคนนี้จริงๆ ตั้งแต่วันแรกที่เจอในห้องครัวนั่นแหล่ะ แต่ไม่กล้าแสดงออก เก็บกดความรู้สึกไว้ก้นบึ้งหัวใจดวงน้อยที่สำนึกในบุญคุณของเขาและพี่แก้ว แต่วันนี้ ไม่มีแก้วตา ไม่มีพันธะที่จะทำให้เธอกลัวหรือเกรงใจอีกแล้ว ช่วงเวลาที่เขาป่วย เป็นช่วงที่เธอมีความสุข ได้ดูแลเขา ปรนนิบัติเขาให้หายจากอาการไข้ แค่นี้ก็พอใจแล้ว เพราะเธอเจียมตัวเสมอว่า ไม่อาจแทนที่พี่แก้วตา หรือเข้าไปนั่งในหัวใจของเขาได้ และตอนนี้ เธอ...เธอขอตักตวงสิ่งที่อาจได้สัมผัสเป็นครั้งสุดท้าย แรงประทับเบาๆ บนเรียวปากอิ่ม เพิ่มแรงขึ้นตามความรู้สึกของคนจูบที่หมดความอดทนซะแล้ว เขาบอกตัวเองว่า จะไม่กินไก่วัดแน่นอน ตั้งแต่วันแรกที่ได้กอดเธอแล้ว แต่ความอวบอิ่ม น่ารัก ยั่วยวน ทำให้เขากดแรงลงให้แนบชิดเพิ่มขึ้น กระชับวงแขนแน่นกับความอวบหยุ่นที่สัมผัสบนแผงอกกว้าง ผสมกับความหว้าเหว่และเหงา ทำให้หัวใจแกร่งด้วงนี้เริ่มหวั่นไหวซะแล้วสิ ยิ่งได้ลิ้มรสความอ่อนนุ่มในอุ้งปากอิ่มแล้ว ยิ่งอยากค้นหน้ามากขึ้น เขาเดินหน้าค้นหา ตามรอยแยกที่เรียวลิ้นเสาะผ่านเข้าไป ทำเลือดลมชายหนุ่มพุ่งพล่านจนอยากเดินหน้าต่อ และนั่นทำให้เขาบดแรงจูบหนักๆ มือลูบไล้ไปทั่วแผ่นหลังเนียน สอดลูบตามลำแขนเล็ก ผิวกายเนียนมือ เพราะผ่านการดูแลของเจ้าของผิวเป็นอย่างดี ช่วยให้ความร้อนรุ่มของเขาแผ่ซ่านไปทั่วร่าง ฝ่ามืออุ่น เคลื่อนไหวอย่างนุ่มนวลอ่อนโยน ไปทั่วแผ่นหลังเนียน แม้จะมีเนื้อผ้าหนาจากชุดที่เธอใส่ขวางกั้น แต่มันไม่ได้ช่วยอะไรได้เลย เธอร้อนผ่าว สยิวซ่านทั่วกาย ด้วยไม่เคยถูกชายใดลูบไล้แนบชิดขนาดนี้มาก่อน แต่ แต่จะห้ามก็รู้สึกจะไม่มีแรง และใจกายพลอยตื่นเต้นไปกับรอยสัมผัสของเขาไปด้วย ความรู้สึกที่ฝังแน่นใจใจ ถูกปลุกให้ตื่นขึ้นมาซะแล้ว ยิ่งโดนจูบหนักๆ เข้าแบบนี้ อารมณ์ของเธอกระเจิงไปยิ่งกว่าเก่า ร่างกายร้อนวูบวาบหวิวๆ แปลกๆ อกอิ่มแน่นคัดไปหมด ส่วนตรงนั้นยิ่งแล้วใหญ่ รู้สึกคันยุบยิบร้อนวาบจนต้องขยับขาเบียดไปเบียดมา เธอรู้สึกเหมือนอะไรบางอย่างมันจะระเบิดออกมา “อะ อะ คุณกฤษขา” เสียงหวานครางเรียกชื่อเขา ทำให้เจ้าของชื่อรู้สึกตื่นเต้น ไม่เคยมีใครเรียกชื่อเขาได้หวานขนาดนี้มาก่อน จนเผลอเอ่ยตอบอย่างชุ่มฉ่ำหัวใจ “หยีจ๋า อืม...หยี หวาน หวานเหลือเกิน”