ถึงจะดึกสงัดจนล่วงเข้าวันใหม่ เชษฐ์ก็ยังอดทนนอนบนเตียงหลังที่มีกลิ่นกายของคนบางคนไม่ได้จริงๆ ดังนั้นก่อนที่เขาจะหายใจไม่ออก จำเป็นต้องพูดกับเธอให้รู้เรื่อง ชายหนุ่มทิ้งแผ่นหลังแนบพนักพิงอีกครั้ง ทว่าท่าทางในยามนี้ดูสง่างาม สูงส่ง หล่อเหล่าไร้ที่ติ แต่ในสายตาของ พิมาลานั้นกลับเป็นเพียงผู้ชายนิสัยไม่ดีคนหนึ่งเท่านั้น “อีกสามวันเข้าไปเซ็นใบหย่าที่บ้านด้วย ฉันจะให้ทนายเตรียมเอกสารไว้” “ค่ะ” กัดปากรับคำ เชษฐ์เลิกคิ้วขึ้นน้อยๆ ตั้งใจว่าจะพูดแค่นี้ก็จากไป แต่พอเห็นเตียงยับๆ แล้วก็อดเอ่ยปากขึ้นมาไม่ได้ “เธอแน่ใจนะ ว่าไม่ต้องการค่าเลี้ยงดูใดๆ จากฉัน” “ฉันไม่ต้องการอะไรจากคุณ...ไม่ต้องการอีกแม้แต่อย่างเดียว” คำแทนตัวของเธอเปลี่ยนเป็นห่างเหิน คล้ายกับเป็นแค่คนแปลกหน้า เมื่อเขายังจ้องมองก็พยายามคลี่ยิ้มให้ “ขอบคุณนะคะ อิสรภาพนี้ฉันจะรักษามันไว้เป็นอย่างดี” “ไม่เป็นไร” ชายหนุ่มสบมองดวงตาว่างเปล่าของเธอนิ่งนาน “ฉันเองก็ต้องการอิสรภาพเช่นกัน” พิมาลาไม่พูดอะไรอีก ทำเพียงก้าวออกจากห้อง ฝืนขยับไปข้างหน้าทีละก้าวๆ ทั้งๆ ที่พลังกายพลังใจกำลังจะหมดลงแล้ว เดินไปข้างหน้าแทบไม่ได้ ตอนนี้สายตาของเธอเริ่มรางเลือนลงทุกที แต่ถึงแม้จะเป็นแบบนั้นก็ยังฝืนทนจนถึงที่สุด ++++++++++++++++++++++++ ฝากเอ็นดูคุณเชษฐ์ผู้เกรี้ยวกราดด้วยนะคะ ขอบพระคุณทุกการสนับสนุนค่ะ Janya/ณิชาดา/หอมมลุลี/จรรยารีย์/ทิวลิปสีม่วง