อสูรร้ายพ่ายรัก โดย...บัวริน อารัมภบท อัมมิกาใช้สายตาเชือดเฉือนเขา นายเถื่อนนั่นทำตัวซกมกด้วยการไม่ยอมโกนหนวดโกนเครา ทำให้หญิงสาวอดตวัดตาค้อนเขาอย่างหมั่นไส้ไม่ได้ ตาบ้า! ทำเป็นพวกคนป่าเถื่อนเข้าไปทุกวัน เขาทำให้หล่อนตกใจแทบตาย ส่วนตัวเองไม่มีท่าว่าจะสลดเลยแม้แต่นิดเดียว ที่ทำเรื่องบัดสีบัดเถลิงกับหล่อน เสบียงที่กักตุนเอาไว้เริ่มหมด เขาบอกว่าเขาจะลงไปที่ตลาด หล่อนก็ทำหยิ่งทำหูทวนลมเสียอย่างนั้น “ไปแต่งตัวสิ” “ฉันไม่ไป”หญิงสาวเชิดหน้าอย่างอวดดื้อ รามิลเม้มปากทันที มองหญิงสาวด้วยสายตาหงุดหงิด “แล้วจะอยู่ยังไงคนเดียว” “ฉันอยู่ได้ก็แล้วกัน” รามิลส่ายหัวอย่างเห็นด้วย “นั่งรถไปด้วยกันนั่นแหละ...ผมไม่ไว้ใจปล่อยคุณไว้คนเดียวตามลำพัง...คุณไม่ต้องลงจากรถหรอก เดี๋ยวผู้คนจะแตกตื่นที่มีดารามาเยือนถึงถิ่น...ผมไม่อยากให้เอิกเริกไป เดี๋ยวจะเป็นข่าวรู้ถึงหูคนร้ายเข้า” อัมมิกาเม้มปาก เชิดหน้าใส่เขาอย่างอวดดี “ฉันไม่ขอร่วมทางไปกับคนลามกจกเปรตอย่างนายหรอก” รามิลถอนใจดังเฮือกสีหน้าตึงเครียด “นี่คุณ! เลิกงอนเสียทีได้ไหม ตอนนี้เราพักรบกันก่อนได้ไหม นี่มันเรื่องคอขาดบาดตายนะคุณ” “ฉันไม่กลัว...ฉันยอมโดนยิงพรุนไปทั้งตัวดีกว่านั่งรถคันเดียวกับคนโรคจิตอย่างนาย ไอ้บ้า!”หล่อนตวาดแหว รามิลชักเหลืออด เขามองหญิงสาวอย่างขัดเคืองใจ “คุณนี่ดื้อไม่เปลี่ยนเลยจริงๆ อยากหาเรื่องใส่ตัวใช่ไหม บอกแล้วไงว่าอยู่คนเดียวมันไม่ปลอดภัย”หล่อนมองเขาอย่างหมิ่นๆ “ยังกับอยู่กับนายแล้วจะปลอดภัยงั้นแหละไอ้บ้า! นายนั่นแหละตัวอันตรายยิ่งกว่ามือปืนทั้งโลกรวมกัน” รักด้วยใจ บัวริน