“ลุกขึ้นมาแต่งตัวได้แล้วรัมภา ‘วิวาห์เถื่อน’ ของเรากำลังจะเริ่มขึ้นแล้ว” ราวกับมนตราทำให้ร่างซึ่งแทบจะไม่เหลือเรี่ยวแรงลุกขึ้นมา แม้จะลุกขึ้นด้วยความลำบากก็ตามที ใบหน้าเจิ่งนองไปด้วยน้ำตาแห่งความเจ็บปวด หล่อนต้องทนกับความทุกข์นี้ไปถึงเมื่อไหร่กันนะ เมื่อไหร่กันละครฉากนี้จะจบลงเสียที “เร็วสิ ฉันให้เวลาเธอยี่สิบนาทีเท่านั้น” จากนั้นร่างกำยำของคนนามว่า ‘พยัคฆ์’ ก็ตรงดิ่งออกไปจากห้องนอนในชั้นล่างของตัวบ้าน แม้ว่าเพียงรัมภากำลังจะถูกตบแต่งเข้ามาเป็นสะใภ้ มาเป็นนายหญิงของทุกคน แต่ไม่ว่าวันไหน คืนใดหล่อนก็จะคงสิทธิ์นางทาสตลอดไป ยังจำครั้งแรกที่เขาและหล่อนเจอกันได้ มันช่างคล้ายกับความฝันราวกับอยู่ในนิยายรักโรมานซ์ พยัคฆ์เดินถือดอกกุหลาบขาวช่อโตมาให้พร้อมสารภาพว่าแอบชอบหล่อน ซึ่งทั้งคู่เคยเจอกันมาบ้างในงานสังคม แววตาที่จับจ้องก็ช่างอ่อนโยนต่างจากวันนี้โดยสิ้นเชิง เท้าเล็กรีบก้าวเท้าลงจากเตียง แม้จะมีอาการเจ็บหนึบที่กลางลำตัวทำให้เดินซวนเซไปกระแทกกับขอบเตียงอย่างจังจนต้องนิ่วหน้า แต่ก็ต้องจำใจกัดฟันทนฝืนความเจ็บปวดเอาไว้ หล่อนต้องเก็บซ่อนเร้นทุกอย่างให้เป็นเพียงอากาศที่ไม่มีใครเคยมองเห็น คำว่า กตัญญูรู้คุณ ทำให้เพียงรัมภาอดทนมาได้ถึงทุกวันนี้ แม้ว่าจะต้องเผชิญกับขุมนรกมาถึงหนึ่งเดือนเต็ม มือเล็กรีบหยิบชุดเจ้าสาวซึ่งแสนประณีตขึ้นมาสวมใส่ ชุดเจ้าสาวตัวนี้เป็นผ้าลูกไม้ชุดนี้เป็นลักษณะเอวสูง แขนยาว คอตั้ง ตัวกระโปรงจะบานพองฟูรอบตัว พร้อมกับรีบเดินเข้าไปนั่งยังโต๊ะเครื่องแป้งเพื่อปกปิดร่องรอยของความป่าเถื่อนและหยาดหยดน้ำตา “เสร็จหรือยังรัมภา เหลืออีกแค่สิบนาทีงานแต่งงานของเราก็จะเริ่มแล้ว” พยัคฆ์ย่างเท้าเข้ามากระชากตัวเจ้าสาวของตนเองให้ปลิวตามแรงกำลัง ถ้อยคำนั้นเหมือนประโยคเอ่ยถาม แต่แท้จริงมันคือประโยคพิฆาตดังประกาศิต จากนั้นทั้งคู่ก็ตรงดิ่งไปยังงานวิวาห์ซึ่งจัดอยู่ในโรงแรมหรูระดับห้าดาว รถลัมโบร์กีนีสีดำได้พุ่งทะยานสู่ท้องถนนด้วยความเร็วรวดราวกับอยู่ในสนามแข่งก็ไม่ปาน ไม่ว่าเลี้ยวโค้ง ขับแซง หรือทางตรงก็ทำให้เจ้าสาวหลับตาปี๋ หวาดกลัวยิ่งนัก แต่เจ้าหล่อนก็ไม่มีสิทธิ์ร้องขอใดๆ ทั้งสิ้น ทำได้เพียงนั่งตัวสั่นและซบหน้าลงกับเบาะ “กลัวอย่างนั้นหรือเพียงรัมภา” เขาถามและหัวเราะดังลั่นราวมารร้าย ใบหน้าฉีกยิ้มกว้าง “ลืมตาขึ้นมาเพียงรัมภา มันไม่เห็นน่ากลัวตรงไหนเลย” เท้าเหยียบคันเร่งส่งผลให้รถพุ่งทะยานเร็วไวขึ้น “รัมภากลัวค่ะคุณพยัคฆ์ รัมภากลัว” น้ำเสียงโศกหลับตาแน่น สองมือก็เกาะเบาะรถเอาไว้ “ลืมตาเพียงรัมภา ก่อนที่เธอจะเจอดี” เสียงขู่กระชาก ใบหน้าตึงโกรธเกรี้ยว สายตาชิงชังหันขวับมามองเจ้าสาวเถื่อนอย่างเอาเรื่อง