ปรัชเติบโตด้วยความแค้นฝังลึก เขามีชีวิตอยู่เพื่อการแก้แค้น มุกเติบโตมาอย่างอบอุ่น ทว่าพายุแห่งความแค้นของปรัช ซัดกระหน่ำเข้าใส่กายเธอจนหมดหนทางจะต้านทานได้ "ป้าออกไป...! "เสียงดุราบเรียบ แต่แค่ได้ฟังก็ชวนขุนลุกไปทั้งตัว เขากลับมาแล้ว มาพร้อมใบหน้านิ่งขลึมเหมือนคราวแรกที่เจอกัน "คุณปรัชจะรับอะไรไหมคะ ป้าจะได้เตรียมไว้ให้" "ไม่ครับผมทานมาแล้ว"ปรัชพูดพลางปลดเนคไท และกระดุมเสื้อที่ข้อมือ เมื่อเห็นป้านิดเดินออกไปมือหนาก็ปิดประตูกระแทกดังปัง เขาเดินไปกระชากหญิงสาวพร้อมผลักเธอล้มลงพื้น "บัก! " "โอ้ย....มุกเจ็บนะคะ....! "เขาเหวี่ยงจนเอวเธอกระแทกขอบโต๊ะ ก่อนจะล้มฟุบกับพื้น "แค่นี้เจ็บเหรอ....ยังไม่ทันพ้นวัน ฉันอยากจะรู้จริงๆ พ่อเลวๆ ของเธอเลี้ยงลูกมายังไง ทำไมถึงโง่ทั้งพี่ทั้งน้องขนาดนี้" "ลูกแก้ว....คุณทำอะไรลูกแก้วคะ คุณปรัชอย่าทำอะไรแก้วเลยนะ ทำมุกเลย เมื่อกี้มุกขอโทษ นะคะคุณปรัช"เธอได้ยินป้าแม่บ้านเรียกชื่อเขา เธอจึงรู้ว่าเขาชื่อปรัช มือเล็กคลานหมอบไปเกาะขายาวๆของชายแปลกหน้า...ชายที่ย่ำยีเธอตั้งแต่ช่วงเช้า มุกขอร้องอ้อนวอนให้เขาไม่ทำร้ายน้องของเธอ ในใจรู้สึกกระวนกระวายไปหมด เธอรู้ว่าเธอไม่มีค่าไม่มีอะไรให้ใครต้องจดจำ แต่อย่างน้อยเขาก็ควรจะละเว้นเด็กคนหนึ่งที่กำลังจะมีอนาคตที่สดใส