เล่ห์รักอสูรร้าย โดย...บัวริน อารัมภบท ไอรดาพยายามพยุงตัวลุกขึ้นมา เพื่อหนีให้พ้นจากร่างสูงที่ชะโงกอยู่เหนือร่างหล่อนนั้นด้วยความชิงชังรังเกียจ “แล้วช่วยทำไมล่ะ...ทำไมไม่ปล่อยให้ฉันตายไปเสียเลย...คนป่าเถื่อน...คุณน่าจะปล่อยให้ฉันตาย จะได้สิ้นเรื่องสิ้นราวไป”ใบหน้าคมเข้มเหี้ยมเกรียมนั้นบึ้งสนิท “ไม่อยากช่วยนักหรอก...” “ไม่อยากช่วยก็ไม่ต้องมาช่วย...ฉันตายไปจะเป็นผีมาหรอกคุณ คนใจร้าย หน้าเถื่อนแล้วหัวใจยังเถื่อนอีก”หล่อนแหว “เดี๋ยวเถอะ!”รังสิมันต์เอ็ด “เอาซิ...จับโยนน้ำอีกก็ได้ ฉันไม่กลัวแล้ว...อยู่กับคุณยังน่ากลัวยิ่งกว่า...คอยดูนะ...ฉันจะหาทางไปจากคุณให้ได้” “ก็ลองซิ...”ไอรดากัดฟัน ลุกขึ้น เดิน แต่ขากลับอ่อนแรง เพราะเพิ่งพ้นเงื้อมือมัจจุราชมาไม่นาน เขามองหน้าบึ้งตึงก่อนจะช้อนร่างบางขึ้นอุ้ม ไอรดาร้องวี๊ดออกมาทันที นึกว่าเขาเกิดบ้าจะจับหล่อนโยนลงน้ำอีก ไอรดารัดคอเขาแน่น ซุกหน้ากับซอกคอของเขา กอดเขาไม่ยอมปล่อย “อย่านะ...อย่าโยนอีกนะ...ฉันขอร้อง...อย่าโยนเลยนะคะ วินนี่ขอโทษ...พี่พีทขา...สงสารวินนี่เถอะ...วินนี่ไปทำอะไรให้คุณคะ คุณถึงได้เกลียดวินนี่มากขนาดนี้...” หล่อนไม่รู้ตัวจริงๆว่าเผลออ้อนวอนอะไรออกไปบ้าง มานึกอีกทีก็อายจนแทบแทรกแผ่นหนี จนรับรู้ถึงแรงกระเพื่อมของอกกว้าง ที่ตัวเองเบียดแนบอยู่ จึงรู้สึกตัวว่าตัวเองเข้าใจผิดเสียแล้ว เขาไม่ได้จะจับหล่อนโยน แต่จะอุ้มพาหล่อนกลับบ้านต่างหาก ไอรดาหน้าแดงด้วยความอับอายขายหน้า จนไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมองหน้าของเขาอีกเลย เลยได้แต่งุดหน้าซุกซบกับซอกคอบึกบึนของเขา หล่อนได้กลิ่นตัวของเขาอบอวลจางๆ เป็นกลิ่นกายของคนทำงาน ผสมกับกลิ่นสบู่อาบน้ำ แปลกที่กลับไม่รู้สึกเหม็น แต่กลับให้ความรู้สึกอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก รักด้วยใจ บัวริน