“เธอมันก็แค่คนเห็นแก่ตัว ก็ตามใจนะถ้าเธอเลือกเดินออกไปจากที่นี่ โอกาสเดียวที่พ่อของเธอจะได้รับการผ่าตัดเปลี่ยนไตมันคงหมดลง ถ้าตัดสินใจแล้วก็เชิญเดินออกจากห้องไปได้แล้ว ฉันไม่อยากเสียเวลากับคนไม่รักษาคำพูดแบบเธอ” ภาวิตกล่าวด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความไม่พอใจ ก่อนที่เขาจะหมุนเก้าอี้หันหลังกลับไปยังหน้าต่างกว้างที่มองเห็นวิวของกรุงเทพมหานครชัดเจน ธัญสิตายืนลังเลอยู่สักพัก ก่อนที่จะหมุนตัวเพื่อเดินออกไปยังประตู มือของหญิงสาวยังคงจับประตูไว้ด้วยความลังเล เธอควรทำอย่างไรดี โอกาสเดียวของพ่ออยู่ในกำมือของเธอ เขาคือคนที่เธอเฝ้ารอมาตลอด การที่ต้องทำทุกอย่างเพื่อให้ได้อยู่ใกล้กับคนที่รอ โดยที่เธอไม่เหลือศักดิ์ศรี ธัญสิตาควรเลือกแบบนั้นมั้ย หลังจากที่ครุ่นคิดอยู่นาน ธัญสิตาตัดสินใจหันหลังกลับมาอีกครั้ง แล้วเดินหน้าเข้าไปหาร่างสูงที่กำลังหันหลังให้เธออยู่ “ฉันตกลงรับเงื่อนไขของคุณค่ะ” ธัญสิตาเปล่งวาจาออกไปด้วยความละอาย แต่ชีวิตของพ่อสำคัญกว่าสิ่งอื่นใด โอกาสที่จะได้ไตที่เข้ากันกับพ่อของเธอนั้นมันยากเหลือเกิน ในเมื่อจะต้องขายศักดิ์ศรีให้คนที่เธอรอมาตลอด เพื่อคนที่เธอรักยิ่งอย่างบิดา ธัญสิตาก็ไม่มีอะไรต้องเสียใจในการตัดสินใจครั้งนี้ ภาวิตได้ยินคำตอบของหญิงสาว เขาจึงหมุนเก้าอี้กลับมาพร้อมกับรอยยิ้มหยัน ความรู้สึกของการเป็นผู้ชนะมันช่างรู้สึกดีเหลือเกิน “ฉันจะบอกอีกอย่างนะ ฉันเป็นคนเซ็กส์จัด ไม่ว่าฉันจะอยากได้เธอที่ไหน เมื่อไหร่ ถ้าฉันต้องการมันก็ต้องได้ ถ้าเธอไม่พร้อมก็ออกไปซะ” ภาวิตกล่าวด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความหื่นกระหาย ใจของธัญสิตากระตุกวาบด้วยความเขินอายกับคำพูดจาบจ้วงของเขา แต่มาถึงขนาดนี้แล้วหญิงสาวจะถอยได้ยังไง “ในเมื่อฉันตกลงที่จะเป็นเมียเก็บของคุณแล้ว ต่อให้คุณให้ฉันคลานเข่าเข้าไปตรงหน้า ยังไงซะฉันก็คงต้องยอม” ธัญสิตาเอ่ยออกมาด้วยความเจ็บปวด นี่เธอกำลังถูกมองเป็นสิ่งมีชีวิตที่ไม่มีความรู้สึก ที่เขานึกอยากจะทำร้ายจิตใจของเธอยังไงก็ได้หรือ “ก็ดี งั้นก็เริ่มจากตอนนี้แหล่ะ หน้าที่ของเธอเริ่มต้นแล้ว ถอดเสื้อผ้าออกเดี๋ยวนี้” ภาวิตกล่าวพร้อมกับกดรีโมทเพื่อล็อคประตูห้องทำงานของเขา