“พี่เดชทำวา...ทำไม” หญิงสาวเจ็บจนพูดแทบไม่ออก “ร่าน! แรด! ทำใสๆ แต่ร้ายเดียงสาตลอด ไม่ว่ากี่ปีผ่านไปก็เหมือนเดิม” เขาด่าแล้วก็ปลดกระดุมเสื้อออกทีละเม็ดแบบเร็วๆ ครั้งนี้ไม่เหมือนเก่า นิวารินรู้ว่าสายตาของเขาไม่เหมือนเดิมเลย หนนี้เขาเอาจริง! “วาไม่ได้เป็นแบบที่พี่เดชว่าสักหน่อย” “ผัวอยู่นี่โทนโท่ไม่เคยทำกับข้าวให้กิน พอคนรักเก่ามาเท่านั้นแหละ ทั้งเชิญชวนให้ค้างคืนทั้งทำกับข้าวให้กิน ทำไมอยากกลับไปแย่งไอ้เทพกลับคืนมาหรือยังไง” เขาสลัดเสื้อเชิ้ตออกจากตัวแล้วโยนทิ้งไปด้านข้าง ก้าวขึ้นมาอยู่บนเตียงเดียวกันกับเธอ “วาเปล่าวาไม่ได้คิดแบบนั้น” “อย่ามาแถ!” “พี่เดชจะทำอะไรวา” “ถามโง่ๆ” “อยากอ่อยมันดีนัก พี่เลยขอกลับคำพูดตัวเองก็แล้วกัน จำเอาไว้นะน้องวาที่พี่จะเอาน้องวาอยู่นี่ไม่ใช่เพราะพิศวาส แต่อยากทำโทษคนนิสัยไม่ดีเท่านั้นเอง อย่าหวังว่าจะมีความสุข” “ไม่ ว้าย!”