อันใช้ชีวิตอยู่กับเพื่อน ๆ ไปเรียนไปเที่ยวตามปกติ แต่ทว่ารอบ ๆ ตัวของอันกลับเกิดเรื่องผิดปกติ อย่างเงียบ ๆ โดยที่ใครไม่รู้ อันในบางครั้งรู้สึกว่ามีใครบางคนกำลังมองมาที่เธอ ในตอนแรกอันคิดว่ามัน อาจจะเป็นความรู้สึกที่คิดไปเอง แต่ทว่ายิ่งเมื่อเวลาผ่านไปนานเข้าความรู้สึกนั้นกลับไม่หายไป ในตรงกัน ข้ามเธอรู้สึกมากขึ ้นทุกทีว่ามีคนมองเธออยู่จริง ๆ “ใคร...” อันที่เดินเข้าซอยเล็ก ๆ ที่เป็นทางลัดตรงไปยังหอพัก หันไปทางด้านหลังของตัวเองพลาง ตะโกนออกไป ด้วยท่าทางระวังตัว เมื่อรู้สึกได้ถึงสายตาที่มองมาอีกครั้ง “ฉันถามว่าใคร” เธอว่าเสียงแข็ง เพราะความหงุดหงิดที่เหมือนโดนแอบมองหลายวัน มันทำให้เธอรู้สึกรำคาญ อันกัดฟัน พร้อมกำกระเป๋าสะพายของตัวเองแน่น ก่อนดวงตาคมดุของเธอจะจ้องไปยัง มุมกำแพง ต้นซอยที่รู้สึกว่ามีคนมองมาจากตรงนั้น แล้วออกวิ่ง ด้วยความต้องการเปิดเผยว่าคนที่แอบมองเธอนั้นคือ ใคร แต่เมื่อวิ่งไปถึงตรงนั้น ก็มีเพียงความว่างเปล่าไร้ผู้คน “ทำไมไม่มี...” อันเอ่ยออกมาอย่างไม่เข้าใจ เพราะเธอมั่นใจว่ามีคนอยู่จริง ๆ ทันใดนั้นเหมือนมีเงาเดินผ่านหน้าไป