คำโปรย เมื่อนักธุรกิจหนุ่มหล่ออยากจะมีทายาทไว้สืบทอดกิจการ แต่เจ้าตัวดันเป็นโรคแพ้ผู้หญิงขั้นรุนแรง จึงประกาศรับสมัครผู้ชายที่สามารถตั้งครรภ์ได้จากทั่วประเทศ โดยมีค่าจ้างให้ห้าล้านบาท มาเป็นแม่พันธุ์ให้โดยทำสัญญาเอาไว้ว่าเด็กที่เกิดมาต้องอยู่ในความดูแลของเจ้าตัวเท่านั้น แม่เด็กไม่มีสิทธิ์ใดๆทั้งสิ้น แต่ทว่ากลับเป็นเขาที่ต้องกลืนน้ำลายตัวเอง เพราะตกหลุมพรางหัวใจของอีกฝ่ายจนถอนตัวไม่ขึ้นซะอย่างนั้น *-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-* “เป็นไงล่ะรสจูบฉัน ทำเอาหอบเหนื่อยเลยล่ะสิ” ว่าแล้วก็ใช้ลิ้นเลียวนรอบริมฝีปากเยาะเย้ยอีกฝ่าย “ก็งั้นๆล่ะ ไม่เอาไหนเลยต่างหาก” เขาไม่มีทางให้นายนั่นได้ใจหรอก แม้ว่าความจริงรสจูบนั่นจะทำให้เคลิ้มได้ไม่น้อย “อ้องั้นเหรอ...” นักบินยกยิ้มมุมปากแล้วจับมืออีกฝ่ายมาไว้ตรงกลางกาย “ถ้างั้นก็ลองจับของฉันดูสิ ที่นายเคยบอกว่ามันเล็ก...จริงรึเปล่า” ปลาวาฬพยายามสลัดมือเรียวออก แต่กลับโดนนักบินจับมาอีกครั้งแล้วกุมไว้ที่แท่งร้อน ที่กำลังแข็งตัวอย่างเต็มที่ “ก็งั้นๆล่ะนี่ใหญ่แล้วใช่ป่ะ” แม้เจ้าตัวจะรู้สึกอายจนใบหน้าแดงก่ำ แต่ก็ยังพยายามจ้องหน้าชายหนุ่มอย่างไม่ยอมแพ้ “ใช่สินะของฉันมันคง...ไม่ใหญ่เท่าช่องของนายหรอก” นักบินพยักหน้าหงึกแล้วจ้องหน้าอีกฝ่ายอย่างมีเลศนัย หลังจากนั้นก็ยกขาทั้งสองข้างของปลาวาฬขึ้นมาพาดที่บ่าหนาไว้ “นี่คุณยกขาผมขึ้นทำไมอ่ะ!” โดนอีกฝ่ายกระทำอย่างนั้นปลาวาฬก็ถึงกับตกใจแล้วเอ่ยถามทันที “ก็ทำอย่างที่หนังมันทำไงล่ะ ทำท่านี้คงจะมันไม่น้อยหึๆ” เสียงหัวเราะในลำคอทำให้คนที่ได้ยินขนลุกชันขึ้นมาทันที *-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*