❤ เจ้าสาวพยศ โดย...บัวริน ❤ อารัมภบท “ลุกขึ้น”เขาสั่ง “ฉัน...ไม่มีแรง...” แดนไทเหยียดยิ้มเยาะ “ก็น่าอยู่หรอก...มันปู้ยี้ปู้ยำไปกี่คนล่ะ” “ไม่...นาย...นายมาช่วยทัน...” “คงเสียดายมากซินะ”เขาลากเสียงประชด ภัสรีหน้าแดง “ฉัน...รู้ว่านายโกรธ...ที่ฉันสั่งให้พวกนั้นทำร้ายนาย...ฉัน...ฉันเสียใจ...ฉันแค่...แค่อยากให้พวกนั้นสั่งสอนนายเท่านั้น...” ภัสรีก้มหน้าอย่างสำนึกผิด แต่แดนไทไม่ให้โอกาสหญิงสาวได้พูดจบ “นังมารยา! เก็บคำพูดเสียใจไว้เถอะ ที่มาช่วยนี่เพราะหน้าที่หรอก!”เขาพูดเสียงก้าวร้าว ริมฝีปากบิดเบ้ด้วยความโกรธ หล่อนหดตัว ราวกับถูกเขาทุบ “มารยา น่าทำให้สำนึกนัก”เขาพูดราวกับว่าภัสรีต้องการให้เกิดขึ้นแบบนี้ ท่าทางเขาเหมือนสามารถหักหล่อนให้เป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยได้ด้วยมือเพียงข้างเดียว “ฉัน...ไม่ได้ต้องการให้เป็นแบบนี้” “งั้นเหรอ...”เสียงนั้นยานคางอย่างประชดประชัน “ถ้าผมจำไม่ผิด พวกนั้นมันพูดใส่หูผมเองว่าคุณเป็นคนสั่งพวกมันให้มากระทืบผม...แล้วจะให้สิ่งนี้เป็นรางวัลไม่ใช่หรือ ไม่คิดว่ามันจะมารับรางวัลเป็นสิบซินะ...” “ไม่ใช่...มันไม่ใช่อย่างที่นายพูด...พวกมันพยายามข่มขืนฉัน” แดนไทหงายหน้าหัวเราะออกมา “ผู้หญิงอย่างคุณจำเป็นต้องข่มขืนด้วยหรือ...” “นาย...มันจะมากเกินไปแล้วนะ...”ภัสรีเริ่มโมโห หล่อนเงื้อมือฟาดเข้าที่หน้าเขาเต็มแรง นั่นเป็นสิ่งที่หล่อนไม่ควรทำที่สุด หลังจากที่เขาเพิ่งช่วยชีวิตหล่อนเอาไว้แท้ๆ แต่เขาพูดจาดูถูกกัน เกินกว่าที่หล่อนจะรับได้นี่นา แดนไทตาลุกวาบ “ถ้าคุณตบผมอีก คราวนี้ ผมจะทำให้คุณเสียใจไปตลอดชีวิตแน่”เขาคำรามออกมา รักด้วยใจ บัวริน