ว่าแล้วคุณพระก็ขยับตัววางดอกบัวลงไปในซอกหัวเตียง แล้วหันมาหาหล่อน...มาซบหน้าลงกับตักนุ่มนิ่มที่หอมกรุ่นนั้นหนักๆ ทำเอาเจ้าของต้องขยับตัวทันทีแต่ถูกอีกฝ่ายรั้งเอวบางไว้แน่น...ไม่ยอมให้หล่อนหนีไปไหน...พอหล่อนนิ่ง...ใบหน้าคมคายนั้นก็เงยขึ้นมาสบตากับหล่อนด้วยดวงตาดุ แต่เวลานี้เต็มไปด้วยประกายเว้าวอนจนหล่อนอ่อนใจ “แม่ปูจ๋า...แม่ปูคนดี...ตามใจข้าเถอะนะ...นะ...” หล่อนกลัวแต่เรื่องออดอ้อนแบบนี้เท่านั้นแหละ แล้วดวงหน้านั้นก็ซุกซบจุมพิตไปทั่วตักหล่อนใหม่ จนปูชิตาพูดอะไรไม่ออก แม้จะแทรกปลายนิ้วไปทั่วเส้นผมสลวยของเขาพยายามจะดึงศีรษะนั้นขึ้น แต่ก็สู้แรงปรารถนาของอีกฝ่ายไม่ได้แม้แต่น้อย...