ดินแดนศิณีภิรายณ์ ค.ศ. 248 “หยุดอยู่ตรงนั้น” หญิงงามตกใจกับเสียงตะโกน กลุ่มชายชุดดำออกจากที่ซ่อน รีบเอาเชือกมัดมือ ปิดปาก ปิดตา “แปลก!” หัวหน้าสงสัย ดูจากหน้าตาเหมือนกำลังจะเกิดเรื่องอะไรบางอย่าง หันไปบอกทุกคน “หญิงคนนี้จับไปให้องค์หญิงวิมาลา พระองค์จะตัดสินเอง ส่วนเชลยคนอื่น จับเข้าคุกให้หมด” ลูกน้องพยักหน้า ต้อนเชลยขึ้นรถ สัตว์มหัศจรรย์หน้าตาสวยงามบินไปบินมา แต่ไม่มีใครสน กลุ่มชายฉกรรจ์ทำงานกันอย่างรวดเร็ว “รีบทำรีบกลับ ถ้าอยากเจอเจ้าเขี้ยวโหด ไม่ต้องรีบ” หัวหน้าตะโกนบอก พอได้ยินคำว่าเขี้ยวโหดทุกคนถึงกับหน้าซืด รีบลากรถออกจากป่าโดยเร็ว สองข้างทางมืดเร็วผิดปกติ เดินถือคบไฟกันอย่างระมัดระวัง สักพักหัวหน้าก็ยกมือขึ้น ทั้งหมดหยุด สองฝั่งเงียบ ไม่มีแม้แต่เสียงลม ทันใดนั้น นกสีทองรูปร่างแปลกประหลาดได้บินไปเกาะร่างหญิงงาม เปล่งแสงสว่างไปทั่วบริเวณ ทุกสายตามองไปยังรถเชลยคันสุดท้ายอย่างหวาดระแวง “แสงของผู้กล้า…” พูดไม่ทันขาดคำ สัตว์ประหลาดตัวใหญ่ก็โผล่มากลางอากาศลากทหารที่แหกปากร้องลั่นไปทีละคน ถีบรถเชลยให้ประตูเปิด ต่างวิ่งหนีเอาตัวรอด นาทีนั้นทุกอย่างชุลมุนวุ่นวาย ไม่มีใครสนใจใคร พอเสียงเงียบลง เหลือหญิงงามเพียงคนเดียว นางยืนอยู่ท่ามกลางความมืด “ข้างหน้ามีกบฏนิลดำอีก” พอรู้ว่าเป็นเพื่อนต่างสายพันธุ์ก็ยิ้มให้ “ท่านจะใช้วิธีนี้จริงๆ หรือ” “ขอบคุณที่มาช่วยข้า แต่เจ้าต้องอยู่อีกมิติหนึ่งไม่ใช่เหรอ” ไดโนเสาร์ฟันคมถอนหายใจไม่ตอบ หญิงงามเหนือมนุษย์พูดต่อ “เหลือเวลาแค่เก้าวัน เก้าวันเท่านั้น นางมีจริง” “แล้วตอนนี้นางอยู่ที่ไหนล่ะ”