“หลิงเสี่ยวจู เจ้าช่างเป็นเด็กร้ายกาจ เป็นความผิดของข้าที่เอาวิญญาณไปผิด แต่พวกเจ้าทั้งสาม ก็มีภาระกรรมร่วมกัน” “ท่านเป็นใครเจ้าคะ ” ฮุ่ยเจียงซีตกใจที่เห็นนักพรต นุ่งขาวห่มขาว ในมือถือไม้เท้า ที่มีหัวไม้เท้าเป็นหอกแหลมคม มาตอนไหนไม่รู้ รู้อีกทีคือได้ยินเสียงอันเปี่ยมด้วยเมตตาแต่ทรงอำนาจของท่าน “ข้าเป็นใครเจ้าไม่ต้องรู้ แต่จงรู้ไว้ว่าเจ้านั้นมีกรรมหนัก แต่ก็เป็นผู้มีบุญมาเกิด ทั้งที่ต้องตายแต่ก็กลับไม่ตาย ข้าจะดึงบุญอนาคตของเจ้ามาให้ และให้พรแก่เจ้าหนึ่งข้อ แต่เจ้าต้องสัญญาว่าเจ้าจะเลิกนิสัยร้ายกาจ เกเรของเจ้าให้สิ้น ไม่เช่นนั้นข้าจะมาเอาชีวิตเจ้า” “ข้า ข้าให้สัญญา ข้าต้องทำยังไงบ้างเจ้าคะ ท่านนักพรต” “ส่วนพรที่ข้าจะให้ ในภายหน้าเจ้าจะเป็นคนที่มีความสุขมาก แต่เจ้าต้องฟันฝ่าตัดกรรมให้หมดเสียตั้งแต่ตอนนี้ มีอะไรจะถามข้าหรือไม่” “ข้าจะรู้แต้มการทำผิดได้ยังไงเจ้าคะ รวมถึงของที่ข้าต้องการด้วย” “เจ้าแค่หลับตา แล้วนึกถึงสิ่งนั้น แต้มทำผิดจะปรากฎให้เจ้าเห็น หากเจ้านึกถึงสิ่งใด เมื่อลืมตาขึ้น สิ่งนั้นจะอยู่ตรงหน้าเจ้าเอง เข้าใจหรือยัง” “เจ้าค่ะท่านนักพรต ข้าเข้าใจแล้ว ข้าจะตั้งใจทำความดีเจ้าค่ะ” เด็กน้อยฮุ่ยเจียงซีก้มลงคำนับหัวโขกพื้น พอเงยหน้าขึ้นมา ท่านนักพรตก็หายไปแล้ว