"แต่งตัวเสร็จ เธอก็ลงมา ได้กลิ่นน้ำยาคละคลุ้งไปทั่วบริเวณ เป็นกลิ่นคุ้นเคย เพราะเธอโตมากับกลิ่นน้ำยาสารพัดอย่างแบบนี้ ตั้งแต่จำความได้ เพราะแม่ต้องทำไปขายที่ตลาด “ไง ตะกี้ ยายดาราเขามาชวนแกไปนั่งรถเก๋งแฟนเขา แม่ปฏิเสธแทนแก เพราะรู้ว่า แกคงไม่ชอบนั่งรถแฟนคนอื่นหรอก ใช่มั้ย?” เมื่อไหร่ แม่จะเลิกทำเสียงประชด แดกดัน แบบนี้เสียทีนะ! เธอเลือกรองเท้าส้นสูง สะอาดเอี่ยม เข้าชุดกับชุดแส็คสีเทา มีสูทสั้นสีเทาเข้ม สวมทับอีกตัว เสียงมารดาลอยลมมาจากลานทำอาหารอีก “สวย ก็ไม่แพ้เขาหรอก แต่งตัว มีเทสต์กว่าด้วยซ้ำ ทำไม้..ถึง...” ลูกสาว ผละไปก่อนแล้ว อัดความรู้สึกโกรธ เจ็บ เอาไว้ อย่างที่น่าจะชิน เพราะแม่ก็เป็นแบบนี้มาตลอด แต่กริชนาไม่เคยชินเสียที แถม พอพ้นปากซอย จะไปนั่งรถสองแถว เพื่อไปต่อรถไฟฟ้า ป้าเนื่อง คนขายผัดไทย ยังส่งเสียงมาตอกย้ำเธออีก “อ้าว กริช ตะกี้ มีรถเก๋งมารับเพื่อนไปแน่ะ เขาไมได้ชวนไปด้วยเรอะ?” สักวัน ฉันต้องมีให้ได้ ฉันไม่มีวันยอมแพ้เธอหรอก ดารา!"