“มึงยืนดูเฉย ๆ ทำไม ไปเก็บของตรงนู้น” “ครับเฮีย” เสียงแอะอะโวยวายเสียงดังของเฮียเจมส์ดังลั่นร้านอุปกรณ์วัสดุก่อสร้าง พนักงานกำลังขนของขึ้นรถเพื่อนำไปส่งให้ลูกค้า ส่วนเฮียเจมส์ก็กำลังกดเครื่องคิดเลข เสียงดังป๊อกแป๊ก ป๊อกแป๊ก คำนวณเงินค่าใช้จ่ายต่าง ๆ เงยหน้ามาดูความวุ่นวายเป็นช่วง ๆ บรรยากาศในร้านอุปกรณ์ก่อสร้างวุ่นวายมาก มีคนเข้าออกตลอดวัน ลูกน้องเกือบยี่สิบคน มีทั้งผู้ชายและผู้หญิง ทุกคนทำงานขะมักเขม้นวุ่นวายตามหน้าที่ของตนเอง มีคนมากมายอยากเข้ามาทำงานร้านนี้ เพราะเฮียเป็นคนอัธยาศัยดี แต่ปากร้ายไปหน่อย และผมเองก็เช่นกันที่อยากเข้ามาทำงานที่นี่ ผมเดินเข้ามาสมัครงานถือเอกสารต่าง ๆ ยืนไม่ไกลจากโต๊ะตรงหน้าเฮียเจมส์ที่กำลังวุ่นวายอยู่ เลขาคนสวยที่อยู่ใกล้ ๆ เดินเข้ามาสอบถามแล้วขอเอกสารไปเขียนข้อมูลสั้น ๆ เพื่อนำไปวางไว้หน้าเฮีย “เฮียคะ มีเด็กมาสมัครงาน หนูเอาวางไว้ตรงนี้นะคะ” เลขาคนสวยหยิบกระดาษโพสต์อิทสีเหลืองเขียนข้อมูลสั้น ๆ แปะด้านหน้าเอกสารวางไว้ด้านหน้า ยังไม่ทันหันกลับไปทำงานต่อ ก็ต้องหันไปฟังคำสั่งเฮีย “อืม ๆ เรียกมาหาเลย” เฮียหยิบโพสต์อิทที่แปะ อ่านไม่ถึงสิบวินาทีหละมั้ง แล้วก็เรียกให้ผมเข้าไป เขาแทบไม่ดูด้วยซ้ำว่าหน้าตาคนสมัครงานเป็นยังไง วางโพสต์อิททิ้งไว้แล้วกวักมือเรียกให้คนที่สมัครเข้ามาสัมภาษณ์งาน เลขาเรียกผมเข้าไปอย่างสุภาพ เธอยิ้มให้ผมแววตานั้นสดใส และเชื้อเชิญผมเข้าไปพบเฮียเจมส์พร้อมคำอวยพร “เข้าไปพบเฮียได้เลย โชคดีนะคะ”