คำพูดเสียดแทงของเขาทำให้มธุรสลดามีแรงฮึดขึ้นมหาศาล เธออุตส่าห์ลงทุนมาตั้งขนาดนี้แล้วเธอจะไม่ถอยหนีง่ายๆ กับแค่คำพูดร้ายๆ จากความโกรธของเขาแน่ มือเล็กตัดสินใจอีกครั้งอย่างเด็ดขาด เธอตัดสินใจดึงปมชุดคลุมออกแหวกเสื้อคลุมแล้วปล่อยให้มันหลุดออกไปจากร่างกายตามแรงโน้มถ่วงของโลก เหลือเพียงร่างกายเปลือยเปล่าที่อาบแสงไฟนีออนอวดสายตาเขาอยู่ แม้ว่าจะอายจนขาสั่นแต่เธอก็สะใจที่เห็นกรามของชยธรขบเป็นสันนูนขึ้นมา “ตอนนี้พี่ชินยังรังเกียจที่จะแตะน้ำผึ้งอยู่ไหมคะ” เธอถามเขาด้วยสีหน้าท้าทาย ชยธรลุกขึ้นมายืนตรงหน้าเธอปรายตามองเธอหัวจรดเท้า พยายามข่มอารมณ์ที่พลุ่งพล่านขึ้นมาไม่ให้มาอยู่เหนือความคิด “ไม่ต้องมายั่วพี่ ใส่เสื้อผ้าแล้วออกจากห้องพี่ซะ” “ไม่ค่ะ” “จะออกไปดีๆ หรือว่าให้ลากเธอออกไปอีกฮึ” เขาพูดกับเธอเสียงรอดไรฟัน ไม่แสดงออกอารมณ์ใดๆนอกจากความโกรธแค้น เขาคว้าแขนเธอไว้ ตั้งท่าจะลากเธอกลับห้องอีกรอบ “น้ำผึ้งไม่ไป อยากรู้เหมือนกันว่าพี่ชินจะทนได้ขนาดไหน” มธุรสลดาสะบัดมือเขาออก ถลาเข้าไปแนบชิดร่างกายอุ่นๆ ของเขาอย่างแนบแน่น สองแขนโอบกระหวัดรอบคอเขาไว้ แรงเต้นหัวใจเขาตุบๆ ส่งผ่านมาจนเธอรับรู้ได้ เธอเบียดร่างกายเข้าหาเขาเหมือนที่เขาเคยเบียดเข้าหาเธอในทุกค่ำคืน ใครจะเริ่มก่อนก็คงไม่ต่าง เพราะเขาและเธอเป็นสามีภรรยากันแล้ว และเธอก็รักเขามากด้วย “นี่จะทำอะไรฮึ” เขาถามไม่คาดคิดว่าเธอจะทำแบบนี้ ใจแข็งของเขาอ่อนละลายความรู้สึกร้อนรุ่มไหลเวียนทั่วร่างกายมาสิ้นสุดที่ใบหน้าจนเขารู้สึกร้อน