“คุณปรวีร์คะ ดิฉันพร้อมจะคืนทุกสิ่งทุกอย่างให้คุณได้ทันทีค่ะ ทุกอย่างจริงๆ เมื่อดิฉันมาแต่ตัว ดิฉันก็จะไปแต่ตัว ดิฉันจะไม่เอาอะไรติดตัวไปเลยแม้แต่อย่างเดียว และถ้าเพียงความทรงจำของดิฉันมันจะลบเลือนออกไปได้ ดิฉันก็ยินดีที่จะลบมันออกไป และทิ้งมันไว้ที่นี่ให้หมด คุณจะได้ไม่ต้องกังวลว่าจะต้องมาเสียอะไรให้กับคนอย่างดิฉันอีก ดิฉันหวังว่าคุณคงจะพอใจ หรือถ้ายังมีสิ่งไหนที่ดิฉันไม่ได้เอ่ยถึง หรือมีสิ่งไหนที่ดิฉันยังทำให้คุณไม่พอใจ เชิญคุณปรวีร์แจ้งดิฉันมาได้เลยค่ะ ถ้าดิฉันทำให้ได้ ดิฉันก็ยินดีที่จะทำทุกอย่าง ถ้ามันจะทำให้เราหมดสิ้นบุญคุณระหว่างกัน” สิ่งที่ปรวีร์ทำไปด้วยแรงอารมณ์ ทำให้แพรวพิลาศตัดสินใจหันหลังออกจากบ้านที่เธอได้อาศัยร่มเงาอยู่มาอย่างเนิ่นนาน พร้อมทั้งพร่ำบอกตัวเองให้ลืมทุกอย่าง ทุกการกระทำ ทุกความทรงจำ หรือแม้แต่ความรักที่เคยมีให้แก่เขา จะทำอย่างไร...เมื่อเพิ่งได้รู้ว่ารัก ในวันที่คนรักไม่อยู่ให้บอกรัก จะทำอย่างไร... เมื่อได้รู้ว่าเธอก็รักเขา รักมาเนิ่นนาน หรือ จะทำอย่างไร ถ้าหากยามเมื่อได้พบหน้ากันอีกครั้ง ไม่ว่าจะในดวงใจหรือในดวงตาของเธอ เสมือนว่าจะไม่มีเขาอยู่อีกแล้ว แต่ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม เขาจะไม่มีวันยอมแพ้ ขอเพียงแค่ให้เขาได้พบเจอเธออีกครั้งเท่านั้น เพียงแค่ครั้งเดียว เขายังมีเวลาอีกทั้งชีวิตที่จะชดใช้ ที่จะขอร้องให้เธออภัยให้เขา ขอเพียงแต่เขาสามารถเหนี่ยวรั้งร่างน้อยนั่นให้มาอยู่ในอ้อมอกของเขาได้เหมือนเดิมเท่านั้น เขาจะไม่มีวันปล่อยให้เธอโบยบินจากเขาไปไหนได้อีกเลย.. ‘ได้โปรดกลับมาเถอะนะแพรว กลับมาให้ฉันได้ขอโทษในสิ่งที่ทำให้เธอต้องเจ็บปวดมาตลอด กลับมาเพื่อมาฟังในสิ่งที่เธออยากฟัง กลับมาเพื่อให้โอกาสฉันได้บอกกับเธอว่า ฉันเองก็รักเธอเช่นกัน’