“คุณจะรู้หรือไม่รู้ก็ไม่สำคัญ เพราะยังไงเรื่องนี้คุณก็ต้องมีส่วนรับผิดชอบ” “คุณว่าไงนะ!” พลิตาตกใจเมื่อจู่ๆ ก็ต้องมารับผิดชอบในสิ่งที่ได้ก่อ แล้วเขาจะให้เธอชดใช้ด้วยอะไร เงินงั้นเหรอ? “คุณต้องรับผิดชอบกับสิ่งที่เกิดขึ้น” “ฉันเกี่ยวอะไรด้วย” “คุณเกี่ยวเต็มๆ” พลิตาถอนหายใจแรงและพยายามระงับอารมณ์โทสะที่เริ่มปะทุขึ้นกลางอกแล้วถามอีกฝ่าย เพื่อจะได้จบเรื่องที่เกิดขึ้น “คุณต้องการเงินจากฉันใช่ไหม งั้นบอกมาเลยว่าคุณต้องการเท่าไหร่” บอกอย่างใจป้ำ ทั้งที่ตอนนี้เธอมีเงินแค่หลักแสนเท่านั้น เรอัลฟังแล้วก็ยกยิ้มเล็กน้อย “หน้าตาผมดูหิวเงินมากขนาดนั้นเลยหรือที่รัก” “ฉันจะไปรู้ไงล่ะ ก็เห็นคุณเรียกร้องให้ฉันรับผิดชอบ แต่ฉันไม่เงินเป็นล้านมาให้คุณหรอกนะ” “ถ้างั้นคุณก็เข้าใจซะใหม่ว่าที่ผมเอาตัวคุณมา ผมไม่ได้ต้องการเงิน แต่ผมต้องการอย่างอื่น” “ต้องการอย่างอื่น?” “ใช่!” สายตาคนตอบมองไปยังร่างเล็ก มองเหมือนจะปลดเปลื้องอาภรณ์ออกจากกายเล็ก ทำเอาผิวหน้าของพลิตาร้อน