ผ่านไปเพียงไม่กี่นาทีพนักงานก็เดินมาพร้อมกับทำท่าทางเหมือนกำลังอัญเชิญอะไรบางอย่าง เขาพุ่งตรงมาที่โต๊ะของเรา วางสิ่งนั้นลงตรงหน้า และบอกกับเราว่านี่คือ “เมนูแนะนำ” ที่สั่งไป แม่เจ้าโว้ยจะใหญ่ไปไหน! นี่มันใหญ่ขนาดเลี้ยงคนได้ทั้งหมู่บ้านเลยนะนี่! เมื่อเห็น “เมนูแนะนำ” แล้วเราก็ได้แต่มองตากันปริบๆ นั่งหัวเราะจนท้องคัดท้องแข็งในความใหญ่โตมโหฬารของอาหารพื้นเมืองจานนี้… และด้วยรูปทรงในความม้วนกลมยาวของมัน เราจึงตั้งชื่อเล่นให้กับเมนูนี้ว่าเมนู “กล้องโทรทรรศน์!” ----------------------------------------------------------------------------- บนยอดเขาแห่งหนึ่งซึ่งเป็นที่ไหนฉันก็ไม่สามารถทราบได้ เอาเป็นว่ามันคือ the middle of nowhere ละกันนะ (แผนที่ในหัวฉันมันสับสนไปหมดน่ะ) ตกลงกันเรียบร้อยว่าจะจอดชมวิวถ่ายรูป สามีจึงขับรถขนานไหล่ทางและจอดรถบนยอดเขาถัดจากเมื่อสักครู่อีกครั้ง ด้วยความตื่นเต้นเพราะวิวตรงนั้นสวยมากจริงๆ เป็นวิวของหุบเขาที่เขียวขจีสุดลูกหูลูกตาจนฉันไม่สามารถละสายตาจากมันไปได้ เมื่อเครื่องยนต์ดับสนิทฉันจึงทำการกระโดดลงจากรถทันทีโดยที่สายตายังคงจับจ้องไปที่เทือกเขาอันสวยงามเหล่านั้นอยู่ตลอดเวลา คำเตือน : ห้ามอ่านย่อหน้าต่อไปหากท่านกำลังรับประทานอาหารอยู่ จากการก้าวกระโดดลงจากรถโดยไม่ได้มองพื้น… “เผละ!!” (มันคือเสียงเดียวที่ดังวนเวียนอยู่ในหูตอนนั้น) ฉันรู้สึกว่าเท้าข้างหนึ่งได้ทำการ Landing หรือลงจอดบนสสารกึ่งแข็งกึ่งเหลวสิ่งหนึ่งซึ่งซ่อนตัวอยู่ในพงหญ้า เมื่อฉันมองลงมาเพื่อที่จะทำการวิเคราะห์ว่ามันคืออะไรจึงได้รู้ว่าฉันกำลังยืนอยู่บน… Oh shit!!....