“พี่ชอบ คงต้องเหนื่อยหน่อยนะจ๊ะ ฉันไม่อยู่ตั้งหลายวัน” ลำเจียกเอ่ยด้วยความเกรงใจผัว เพราะนางต้องไปขายข้าวต้มมัดที่งานวัดต่างจังหวัด โดยขอค้างที่วัดหลายวันเนื่องจากงานวัดจัดหลายคืน ส่วนนายชอบต้องอยู่ทางนี้เพื่อขายข้าวต้มมัดที่ตลาด “เอ็งไม่ต้องห่วงหรอ” ลุงชอบบอกให้เมียสบายใจ ลำเจียกยิ้มให้ผัวก่อนจะหันไปกำชับหลานที่ยืนอยู่ข้างผัวของนาง “นังพุดจีบ เอ็งต้องช่วยพี่ชอบทำข้าวต้มมัดแล้วก็ช่วยเป็นลูกมือไปขายที่ตลาดด้วยนะ เข้าใจมั้ย” “จ้ะ” พุดจีบตอบป้าเสียงแหบพร่า พวงแก้มของเธอแดงปลั่งด้วยอารมณ์บางอย่างที่กำลังพวยพุ่ง “เอ็งไม่สบายรึเปล่าวะ ทำไมหน้าแดงตาลอยแบบนั้น” นางลำเจียกถามเมื่อหลานสาวที่ยืนอยู่หลังตู้ไม้ใส่ของที่สูงบังเอว สีหน้าของพุดจีบผิดปกติ หน้าแดงราวกับมีไข้ “เปล่า...จ้ะ...” พุดจีบตอบ “เออๆ ถ้าไม่สบายก็กินยาแล้วนอนพัก พุ่งนี้จะได้มีแรงช่วยลุงเค้า” ลำเจียกบอกอย่างรีบๆเพราะกลัวตกรถ เนื่องจากนี่ก็ได้เวลาที่นางจะต้องไปแล้ว “ฉันไปก่อนนะจ๊ะพี่” “เอ็งรีบไปเถอะ เดี๋ยวไม่ทันรถ” ลุงชอบบอกราวกับห่วง นางลำเจียกรีบเปิดประตูออกจากบ้านไปอย่างเร่งรีบ หารู้ไม่ว่า ข้างหลังตู้นั้นที่ผัวกับหลานเธอยืนอยู่ด้านหลัง ลุงชอบกำลังใช้มือหยาบกร้านสากๆของแกบีบขยำแก้มก้นขาวอวบเนียนนุ่มของพุดจีบที่กำลังยืนเปลือยท่อนล่างเพราะผ้าถุงของเธอถูกถลกขึ้น