“ผมน่าจะเป็นคนถามคุณมากกว่า ว่าคุณให้ใครไปแอบถ่ายมา ถ้าให้เดาต่อก็ไม่น่าจะหนีแม่หรือน้องคุณหรอกนะ ถามจริงๆ เถอะ คุณคิดเหรอว่าแค่ภาพพวกนี้ จะทำให้พวกคุณต้อนผมจนตรอกได้ มันจะไม่ง่าย หรือแผนจะไม่ตื้นไปหน่อยเหรอ ลืมไปแล้วเหรอว่าผมไม่ใช่คุณพ่อที่จะแอ่นอกรับผิดอะไรง่ายๆ บอกได้เลยว่าพวกคุณคิดผิดและคิดจะจับคนผิดไปซะแล้ว” “คุณหมายความว่ายังไง ฉันไม่รู้เรื่องอะไรทั้งนั้น ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่ารูปพวกนี้มาได้ยังไง” มัสยาเดาออกทันทีว่าน่าจะเป็นน้องแอบถ่ายไว้ เพราะเมื่อคืนตอนกลับบ้านน้องไม่อยู่ แต่ไม่รู้ว่าทั้งสองระแคะระคายเรื่องของเขากับเธอตั้งแต่เมื่อไหร่ “ผมไม่รู้ว่าทำไมจนป่านนี้คุณถึงยังตีหน้าตายกับผมอยู่ได้ ผมจะแนะนำให้นะว่าถ้าอยากจะจับผมให้อยู่หมัดล่ะก็ คุณน่าจะถ่ายรูปตอนที่เรานอนเอากันไว้มากกว่า มันดูจะแน่นหนาและได้หลักฐานคาตา แต่ถ้ามีรูปแค่นี้ ต่อให้พวกคุณหอบไปฟ้องพ่อแม่ผม ก็ไม่มีทางจับผมอยู่หรอก เพราะผมไม่ใช่หมูที่จะยอมให้พวกคุณมาเชือดง่ายๆ” “ไม่ว่าฉันจะบอกยังไงคุณก็คงไม่เชื่อใช่มั้ยคะ ว่าฉันไม่รู้เรื่องรูปพวกนี้ด้วยซ้ำ หรือนี่คือแผนการสลัดผู้หญิงที่คุณได้จนเบื่อทิ้งกันแน่” มัสยารู้สึกเจ็บแผงอกขึ้นมาอย่างหนักเมื่อเห็นสีหน้าอันหมางเมินของเขา “หยุดเสแสร้งได้แล้ว! เพราะผมจะไม่มีวันเชื่อคุณอีกแล้ว ผมเสียใจที่คิดว่าคุณแตกต่างจากแม่กับน้องคุณ คิดว่าคุณไม่ใช่พวกริ้นไรที่คอยตามดูดเลือดพวกผม แต่สุดท้ายผมก็คิดผิด! ดูคนผิด! คุณมันก็ไม่ต่างอะไรจากคนของคุณเลยสักนิด ที่คิดจะจับผู้ชายรวยๆ ไว้ทำผัว เพื่อตัวกับครอบครัวจะได้คอยเกาะกินไปจนวันตาย แต่อย่าคิดว่าผมจะยอมสยบแทบเท้าพวกคุณง่ายๆ เพราะจนตรอกด้วยหลักฐานแค่นี้ และถ้าจะให้ผมเดานะ ป่านนี้แม่กับน้องคุณคงจะแล่นไปฟ้องคุณพ่อล่วงหน้าแล้วมั้ง เพราะตอนบ่ายที่ไปหาผมไม่มีปัญญาจะต้อนผมนี่”