"ไม่เลิก เลิกเพราะอายุมันไร้สาระ" ” มองอะไรคะ” ตังเมเงยหน้าจากหน้าจอสมาร์ทโฟน หลังจากส่งข้อความตอบโต้กับเพลง รู้สึกถึงแววตาลึกล้ำจับจ้องอยู่ที่ดวงหน้างามตลอดเวลา “มองคนน่ารัก อยากนอนกอด อยากรัก” ร่างสูงของไฟนอนตะแคง ตั้งศอกกับเตียงอาบแดดแล้วเอามือค้ำศีรษะไว้ ใบหน้าหล่อเหลาปรากฏรอยยิ้มกริ่ม แววตาโหยหาเรือนร่างงดงาม เต็มเปี่ยมไปด้วยความปรารถนาอย่างโจ่งแจ้ง ในขณะที่เรียวกับทุกคนแหวกว่ายอยู่ในสระว่ายน้ำของรีสอร์ต ตังเมเข้าใจความหมายของคำว่าอยากรักของไฟเป็นอย่างดี “มันจะมากไปแล้วนะ พอเลยค่ะ” ตังเมขึงตาใส่ ไฟยิ้มชอบใจ “ก็ตัวเองน่ากิน เค้ากินเท่าไรก็ไม่อิ่ม” ไฟยังคงพูดจาสองแง่สองง่าม สายตาวิบวับเจ้าเล่ห์ราวกับแววตาของหมาป่าที่อดเนื้อมาแสนนาน “นี่เมียนะ ไม่ใช่อาหาร กินให้ตายยังไงก็ไม่อิ่ม” ตังเมค้อนกะหลับกะเหลือก ไฟหัวเราะชอบใจ ไม่คิดว่าจะได้ยินคำว่าเมียออกมาจากปากของเธอ ตวัดขาลงจากเตียงอาบแดด แล้วมานั่งเตียงตัวเดียวกับตังเม อุ้มเธอขึ้นมานั่งบนตัก โอบรัดเอวเล็กพร้อมกับวางคางเกยไว้ที่ไหล่อย่างออดอ้อน สวนทางกับคำพูดหื่นกระหาย “ไม่กินก็ได้ เปลี่ยนเป็นกระแทกใส่แรงๆ” “ทำไมเป็นคนแบบนี้นะ” “ก็ตัวเองอยากน่ารักเยอะทำไมล่ะ ตกหลุมรักตัวเองรอบที่ล้านแล้วรู้ไหม ตัวเองรู้ไหมว่าเค้าโคตรชอบรอยยิ้มตัวเองเลย รู้ไหมแค่สายตาของตัวเองก็ทำเค้าเพ้อแล้ว เค้าแพ้ตัวเองทุกทาง รักตัวเองจนหาทางออกไม่ได้แล้วรู้ไหม” “ปากหวานเกินไปแล้วค่ะ” ตังเมรู้สึกอิ่มเอมใจกับถ้อยคำหวานหู “หวานจริงเหรอ เค้าให้ตัวเองชิมดูอีกทีดีกว่า ตัวเองจะได้มั่นใจ” มือใหญ่เชยคางมนให้หันมาแล้วประทับจูบอ่อนหวานดูดดื่ม สอดลิ้นร้ายรุกคืบเข้าไปหาความหวานในโพรงปากชื้น จูบอย่างอ้อยอิ่ง ละเมียดละไม ก่อนจะต้องผละออกจากกันเพราะรู้สึกถึงเงาทะมึน