เธอเจอเขาโดยความบังเอิญแต่เขากลับมอบราคีติดตัวเธอไว้กลายเป็นรอยแผลที่ฝังลึกจนยากจะลืมเลือน “แพร โผมร้ากคุณ” เขาคว้าข้อมือนิ่มไว้แน่น “ไม่ใช่ค่ะ” กินรีรีบแกะมือเขาออกแต่เขาก็จับแน่นเกินไป “แพร โผมร้ากคุณมาก” เขาดึงข้อมือนิ่มไปหาตัวแล้วรั้งร่างอรชรไปทับด้านบน “ไม่ค่ะไม่ใช่” “แพร” คราวนี้เขามองคนตรงหน้าเป็นคนเคยรักไปเสียแล้ว มือแข็งแกร่งเลื่อนไปมารอบเอวคอดกิ่วก่อนจะเลื่อนตัวมาคร่อมทับคนร่างอรชรแล้วก้มลงจูบริมฝีปากงาม “อื้อ” กินรีร้องดังสุดเสียงคราวนี้คงยากที่ขัดขืนได้เพราะที่นี่ไม่มีใครอยู่ใกล้เลย แรงที่มีคงไม่อาจต่อต้านเขาได้เมื่อร่างแข็งแกร่งทับแน่นและกอดก่ายไม่ยอมปล่อย “มันเอาใจเก่งโตงหนายแพร” เขาถอนจูบแล้วเลื่อนริมฝีปากมาจูบลำคอระหงก่อนเลื่อนมือสอดผ่านเสื้อตัวหลวม