สาวน้อยลิลลี่ จะทำอย่างไรเมื่อความสวยน่ารักขาวอวบอึ๋มของเธอดันไปโดนใจซาตานร้ายอย่าง วายุ วายุภัค นักธุรกิจรูปหล่อที่สุดแสนจะร่ำรวยเข้าอย่างจัง จนถูกเขาบีบบังคับนำมาเลี้ยงไว้ในกรงทอง มันคงจะเป็นฝันดีสำหรับผู้หญิงหลายๆคน แต่นี่มันคือฝันร้ายสำหรับเธอ ที่ต้องมารองรับความหื่นกามของเขา แถมยังถูกตราหน้าว่าเป็นเมียเก็บของผู้ชายที่มีเจ้าของแล้ว... เมื่อดนตรีจบลงลลิลธารก็หยุดลีลาการเต้นก่อนจะเปิดผ้าที่ผูกตาเธอไว้เพื่อส่งยิ้มหวานๆให้แขกแต่แล้วร่างทั้งร่างก็ต้องชาวูบ ดวงตากลมโตมองภาพตรงหน้าอย่างตกตะลึงเมื่อเข้าใจแล้วว่าทำไมวันนี้ผับแห่งนี้ถึงได้เงียบเหงานัก ลลิลธารบีบผ้าที่ใช้ผูกตาแน่นเมื่อสบเข้ากับดวงตาคมเรียวนัยน์ตาดำสนิทที่มองเธออย่างหิวโหยเหมือนเขาอยากกระโจนเข้ามากัดกินเธอเต็มที่แล้ว ในผับนี้ตอนนี้เวลานี้มีเพียงเธอและผู้ชายทุเรศคนนั้นที่นั่งอยู่โต๊ะตัวหน้าสุดที่แทบติดกับเวที...วายุ “หนูยั่วพี่” ชายหนุ่มคนเดียวที่อยู่ในผับเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงสั่นพร่าพลางมองเหยื่อสาวด้วยแววตาหื่นกระหาย ลลิลธารขนลุกชันก่อนจะเอ่ยเถียง “อย่ามามั่วนะ ฉันไม่ได้ยั่วคุณ” “หนูยั่วพี่ อยากให้พี่คลั่งใช่มั้ยลิลลี่” วายุพูดด้วยน้ำเสียงแหบพร่า เขาพยายามข่มกลั้นไฟพิศวาสที่กำลังลุกโชนแผดเผาตัวเขาให้ร้อนรุ่ม ดวงตาคมกริบจ้องมองเรือนร่างขาวอวบของลลิลธารอย่างหื่นหิวและจาบจ้วง เขารู้สึกคอแห้งปากแห้งจนต้องเลียริมฝีปากตัวเองอย่างกระหาย “ไอ้คนโรคจิต อย่ามามองฉันแบบนี้นะ” ลลิลธารโวยวายอย่างตื่นตระหนกก่อนจะรีบยกมือปิดร่างตัวเองแม้รู้ว่ามันไม่ช่วยอะไรก็ตามที วายุหัวเราะเบาๆกับท่าทางของสาวน้อยก่อนจะเอ่ยเรียกเชื้อเชิญ “มานั่งตักพี่ ลิลลี่” “ไม่ ฉันจะกลับแล้ว” ลลิลธารเอ่ยจบก็ลงจากเวทีเพื่อไปเปลี่ยนเสื้อผ้าที่ห้องแต่งตัวแต่ในขณะที่กำลังจะเดินไปนั้น หญิงสาวก็ถูกวายุโอบรัดไว้จากด้านหลังแน่นก่อนที่ชายหนุ่มจะบีบทรวงอกอวบอิ่มที่ล้นทะลักอย่างมันมือ จมูกโด่งเป็นสันซุกไซ้ซอกคอหอมกรุ่นกลิ่นแอปเปิ้ลของลลิลธาร ลมหายใจของวายุเริ่มหอบหื่นด้วยแรงอารมณ์ใคร่ที่พัดโชนในหัวใจ “ปล่อยนะไอ้บ้า...ใครก็ได้ช่วยลิลลี่ด้วย!!”