***วาสนารักหรือเวรกรรมอันใด พบพานหนแรกก็ลากขึ้นศาล เพราะนางโตเป็นสาวในยุคไฟกบฎลุกโหม สองสกุลใหญ่จึงเชื่อมสัมพันธ์ ส่งบุตรสาวแต่งเข้าจวนแม่ทัพอย่างลีกเลี่ยงไม่ได้ "รักก็ดีไม่รักก็ช่าง อย่างอื่นค่อยว่ากัน"*** วันแรกของฤดูวสันต์ 'เมิ่งหรูเฟย' ก็ก่อเรื่องทุบกระบาลตีคน มันจะไม่ยุ่งยากคดเคี้ยวกะไรเลยหากคนผู้นั้นมิได้ถือตราตั้งจวนแม่ทัพ เพียงพบพานหนแรกนางก็อาละวาดราวโคนาลากเกวียน 'โจววั่งสือ' ถึงขั้นหลุดปากอุทานออกมาว่า "ผู้ใดแต่งนางเป็นภรรยาได้ซวยไปทั้งชาติ" โบราณกล่าวไว้ 'เกลียดอะไรมักได้อย่างนั้น' ทั้งที่โฉมสะคราญครึ่งแว่นแคว้นต่างต้องการแต่งกับเขา... ฉไหนสตรีผู้โชคดีดันเป็นนาง! ชายหนุ่มเลื่อนหัวคิ้วเข้าหากันด้วยความไม่พอใจ จึงควบอาชากลับชายแดนปล่อยให้งานมงคลเป็นหมันหวังสลัดนาง เขาถอนลมหายใจเหือดใหญ่รดหลังมือรำพึงรำพันด้วยความเบื่อหน่าย "ที่แท้คนที่ซวยไปทั้งชาติก็คือข้า" นอกจากปลดพันธะไม่พ้น ยามนี้มีนางขึ้นชื่อเป็นฮูหยินแม่ทัพอย่างผ่าเผย เขาจำเป็นต้องกลับไปกำราบภรรยาพยศ แค่สาวเท้าเข้าจวนคืบเดียวเสียงใสกังวานดังกระแทกหน้า ไรผมจับจีบเป็นรอนส่วนใบหน้ายิ้มหวานเบิกอรุณต้อนรับผิดไปจากที่ควรจะเป็น ในขณะที่เขามุ่งมาสั่งสอนนาง... นางก็มุ่งรับมือสามี เรื่องอะไรจะปล่อยให้เขาแยกเขี้ยวเผยกรงเล็บอยู่ฝ่ายเดียว หรูเฟยไม่คิดจะก่อวิวาทกับเขา ฉไหนแต่ละอย่างที่นางทำ...ส่อให้ใบหูของเขากระพือร้อนฉ่าปะทุไปด้วยโมหะ เป็นอย่างนี้แล้ววาสนารักของพวกเขาจะดำเนินต่อไปอย่างไรนั้นมาร่วมลุ้นไปพร้อมกันกับ 'วาสนารักบุพเพอาละวาด'